, , , , , ,

De Vier Hamvragen: je kompas voor een ware Individuele Revolutie

Voel jij je soms ook verloren in het ‘ratraceleven’ van de maatschappij? Overspoeld door chronische stress, vermoeidheid, zinverlies en zelfs (existentiële) vereenzaming? Laat het verontrustende gevoel ‘de weg en het perspectief kwijt te zijn’ je nog moeilijk los?

In mijn boek Circa 40 cm omschrijf ik het als symptomen van ‘de teloorgang van de held’ – een toenemende staat van vervreemding van je ware Zelf, je diepere natuur, jouw unieke en onze gedeelde missie. Een toestand waarin we schijnbaar lijdzaam moeten toezien hoe ons leven en gedrag wordt gedomineerd door ingebakken en veelal beknottende automatismen en herhalingen.

De geautomatiseerde piloot in onszelf, in de ban van aangeleerde en beperkende kennis, vastgeroeste gewoontes en reacties. Een ‘vlucht’ die kan leiden tot verdwaling, (on)bewuste zelf-sabotage en het honkvast zitten in ziekmakende patronen, zowel professioneel als privé. Een vooral precaire situatie die de Westerse ‘welvaart’samenleving en ‘hoofd’-cultuur steeds meer typeert en dieper in een collectieve burn-out duwt.

Wil de automatische piloot het stuur uit handen geven?

De boeiendste, maar ook langste en lastigste reis is deze van hoofd naar hart.

Maar het goede nieuws is: mijn boek, de reis die het beschrijft, biedt een andere weg aan: van een eerder geautomatiseerd naar een meer geïnspireerd leven. Een geleid pad uit de jungle der mis-Leiding. Geen evident pad, een eenzaam ook en hoegenaamd niet voor watjes. Maar wel een-saam-en-liefdesversterkend: een individuele authentieke revolutie op heldenvoeten. Het is een oproep om je Zelf – de enige ware Leider – radicaal in de spiegel aan te kijken en te erkennen, niet meer angstig of ongeïnteresseerd weg te kijken, of aan vingerwijzing te doen. Het is een uitnodiging de deur galant doch resoluut naar binnen te openen, je schaduwen niet langer te schuwen, en zo grondiger met alle binnenkamers aan de slag te gaan, je open te stellen voor dat immer ‘kloppende’ hart van je.

Deze reis van de held-in-jou gaat over zelfbewustwording en de bewustere Wording van je Zelf, ver voorbij de compromissen en vermoeiende maskers, onderweg naar veel meer hart, en dus veel meer vreugde, liefde, vrijheid en geluk. Dit geschiedt alleen door het onder ogen zien van je ‘geketende’ én ‘getekende’ staat, hetgeen inspanning, onderzoek, kritische zin en moed vraagt om naar binnen te gaan. Om je te ondersteunen in dit proces, stel ik in mijn boek massa’s vragen, die diverse schaduwgebieden en donkere kamers bestrijken in je herinneringsveld. Centraal staan de volgende vier vragen, bedoeld om je uit te dagen voor het bottom-up durven doorbreken van zelfverzwakkende herhalingspatronen.

De 4 hamvragen

Deze vragen zijn een uitnodiging om de confrontatie aan te gaan, om diepere voeling te krijgen, om het ‘ongeheelde’ aan te kijken, de lijnen van geweld, sabotage en verzet binnen en buiten jezelf te bestuderen. Alsook om de impact van de contexten in je leven bloot te leggen en – niet in het minst – de schatkist van je diepste verlangens en talenten te ontwaren. Je hoeft deze vragen niet alleen te onderzoeken; je kunt ze uitwerken met een vertrouwenspersoon, mentor, therapeut zoals mezelf. In het boek vind je ze op pag. 247. Een goede opstart hierbij is het opmaken van een tijdlijn van geboorte tot nu. Dit kan zelfs de basis vormen van het verder uitdiepen en uitwerken van je levensverhaal, schriftelijk of via collage. Laten we deze vragen eens nader bekijken:

1. Hoe traumatisch, ingrijpend was jouw achtergrond? En hoe zwaar weegt het (nog steeds) door op je lijf, relaties, werk, leven en zingeving?

Grosso modo zijn er 3 soorten gebeurtenissen in ons leven: de normale, de ingrijpende en de traumatische. Over de normale kunnen we kort zijn: deze gaan over de alledaagse voorspelbare gang van zaken, geen echte hoogtes of laagtes. De ingrijpende events, deze kunnen positief – de zgn. ‘hoogtes’ – zijn (bijv. geboorte, huwelijk, promotie) of negatief – de zgn. ‘laagtes’ – van aard zijn (bijv. verlies dierbare, accident, ontslag), en deze halen ons steeds uit onze comfort- of geautomatiseerde zone. De traumatische events, deze zijn het zwaarst en in se altijd bedreigend geaard. Ze kunnen collectief (bijv. oorlog, epidemie) en individueel (bijv. agressie, misbruik van macht) voorkomen in diverse vormen en tijdspannes. Deze eerste hamvraag nodigt je uit om de geschiedenis van je huidige staat te verkennen. Je bent – net als een boom – een vormelijk geworden verhaal van lijnen en vertakkingen, geworteld, geschreven en getekend door gebeurtenissen en invloeden van buitenaf. De zachte en scherpe pennen, messen en tongen van weleer die voedende maar evenzeer (en vaak vergeten) sporen van (on)zichtbaar geweld op je groeiende boom nalieten. Sporen die je mogelijks hebben geketend én getekend onderweg. Deze (innerlijke) ‘getekende’ staat is veelal een vertrouwde rugzak, een verborgen bodem van pijn en treurnis, geworteld in familiale en historische pijn. Wil ook jij meer uit de dramatiek van je geautomatiseerde leven dan is dieper onderzoek over de ingekerfde lijnen van weleer aangewezen. Het in kaart brengen en ontknopen van je levenslijn helpt je om de diverse angels uit je levensproces te halen.

2. Hoe heb jij jezelf hier doorheen geworsteld? Welk overlevingsgedrag of andere coping heb je ontwikkeld?

Bijkomend: In welke mate is het zelf-saboterend of destructief (geweest)? Van welke gedragskettingen en -reacties heb jij of anderen (door jou) nog steeds last?

Als reactie op de bepalende en verstorende events in je leven heb je bepaalde strategieën ontwikkeld om je telkens in de gegeven situatie ‘staande’ te houden, ze te overleven. Dat deed je door vooral reflexmatig te handelen zoals via vechten, vluchten, bevriezen, vleien of verdringen, de zgn. ‘overlevingsreacties’. Deze reacties kunnen zichtbaar en onzichtbaar (geweest) zijn, kort en langdurend, productief en destructief, gezond en ongezond. Ze zijn in elk geval in de regel te bestempelen als normale reacties op abnormale gebeurtenissen. Anderzijds kunnen deze ‘logische’ reacties gaandeweg wel ‘een eigen leven’ gaan leiden. Zo gaat het overlevingsgedrag dan onbewust over in een vorm van post-traumatische zelf-sabotage en wordt het een tweede natuur om ’te vechten, vluchten, vleien, verstarren en verdringen’. Niet dat dit disproportionele gevolgen hoeft te hebben maar het kan wel aan de basis liggen van neurosen, psychosen, andere dissociaties, ziektes, verslavingen en geweldpleging. Het onder ogen zien van destructieve gewoontes is absoluut nodig om je er te kunnen van verlossen. Afleren is altijd mogelijk mits bewustzijn ervan, wilskracht, een plan, hulp, doorzetting en de juiste omgeving(en). Heb jij je ondanks ‘je moeilijke verleden’ toch zelfbewust en creatief ontplooid dan hoor je bij de weinigen die aan PTG (Post-Traumatische Groei) hebben gewerkt en van crisissen doorbraken hebben gemaakt.

3. Hoe genezingbevorderend ervaar jij je (huidige) contexten of bubbels in je leven?

Bijkomend: Zijn ze veilig, nodigen ze uit om te aarden, te groeien? Zit er voldoende vriendschap en begrip in? Rijmen ze met wie je bent of staan ze nog veraf van wie je echt wilt worden en zijn?

Zoals elke geschiedenis dient begrepen te worden binnen het desbetreffende tijdsklimaat, zo geldt dat ook voor elke ontwikkeling – positief of negatief. Je wordt nooit geboren als een onbeschreven blad. Persoonlijke aanleg en karakter zitten ingebakken in de mens, doch omgeving en context spelen altijd een doorslaggevende (helpende, verwerpende) rol, ook bij genezings- en wordingsprocessen. Zaadjes zitten boordevol potentie maar ze behoeven de juiste bodem, licht water en zorg om te kunnen groeien. Kameleons veranderen van kleur afhankelijk van hun omgeving, net als veel mensen die in angst leven zichzelf te zijn kiezen voor voortdurende aanpassing. Elke brandende kaars zal finaal uitdoven in een zuurstofarme ruimte. En een vogel met een gebroken vleugel geneest niet in de lucht maar veeleer in een warm nest. Stilstaan bij de onuitwisbare rol van de context in je leven helpt je bij het te veelvuldig ‘personaliseren’, want dat is een denkfout. Je bent namelijk niet altijd overal en voor alles persoonlijk verantwoordelijk. Wees best kritisch voor elke omgeving waarin je was, bent en komt. Hoe veilig, warm, bevorderlijk, voedend of kil, verwerpend en gevaarlijk was en is het daar? Als jij wil groeien richting vrijheid, geluk en liefde dan moet jij je contexten beter gaan selecteren. Maakt of kraakt het milieu jou? Brengen de mensen mensen erin jou dichterbij of verder af van je doelen, je authentieke zelf? Genezing bevorderende contexten bieden rust, veiligheid, vertrouwen en perspectief. Ze helpen je in spontane, daadkrachtige zelfexpressie.

4. Hoe bereid ben je om de confrontatie met je authentieke Zelf aan te gaan?

Bijkomend: Welke ‘ja maars’, ‘zorgen’, ‘angsten’, ‘excuses’, ‘storingen’ duiken steeds weer op? Hoe graag wil jij werkelijk naar het goud-in-jezelf op zoek?

Jezelf authentiek realiseren is het ultieme doel. Het zaad van een eik wil geen appelboom worden. Elke ster wil vooral het eigen licht uitstralen. Maar de rups moet finaal durven ontpoppen tot de magistrale vlinder dat het in zich draagt. Er is – helaas – heel wat nodig om mensen werkelijk wakker te schudden, ze bewust te maken van hun unieke talentenpakket en rijkdom aan mogelijkheden, hun eindigheid en vergankelijkheid, hun recht op een volwaardig en vooral bruisend leven. Aangeleerd en gekoesterd zelfmedelijden kan een immense valkuil zijn. Ook jij bent geen slachtoffer maar een held-in-wording. Onderzoek het idee, besef het en wacht niet op de zoveelste crisis of zelfs je sterfbed, zoals het boek ‘de vijf dingen waar stervenden spijt over hebben’ van Bronnie Ware zo kernachtig beschrijft. Deze hamvraag peilt naar de diepte van je wil en bereidheid om obstakels te trotseren. Het gaat om het overstijgen van beperkende ideeën over jezelf en het activeren van het “liefdesvuur” waarvan je intrinsiek bent voorzien. Het gaat over radicaal kiezen voor jouw hart, jouw heilige graal, de zoektocht naar het ‘goud-in-jou’, jouw authentieke vingerafdruk, jouw unieke kleur, stem, stem-pel en be-stem-ming. Natuurlijk is het pad van jouw individuele revolutie bezaaid met weerstand, ongeloof, angst, en de vele ‘ja maars’. Angst is slechts afwezigheid van kennis en vertrouwen in je verborgen kracht(en) en veelal overgenomen en aangepraat via angstigen. Lees de Wees-niet-bang-vragen en herstart vandaag nog vol liefdesvuur, daar waar je bent. Handel vanuit en wandel in het goud dat je bent, wees zelf de eerste om je te zegenen, en vertrouw.

Deze vier hamvragen zijn geen snelle oplossingen; ze zijn zaadjes die dieper(e) inplanting, tijd, zorg en blijvend engagement behoeven. De antwoorden kunnen rijpen tot voedzame en hopelijk dankbare vruchten of planten. Door deze vragen te omarmen, begin je aan jouw proces van fundamentele zelfversterking en neem je het stuur van de ‘automatische piloot’ over. Je leert de held-in-jou te ontketenen van de macht van externe events en autoriteiten en van wat en wie je niet langer dient.

Liefs,
Steve.

ps: Wil je mij als mentor, graag! Stuur me een mailtje, Wil je meer over mijn boek ontdekken, check. Wil je een gesigneerd exemplaar bemachtigen, klik klik. Feel free, be free.

Extra noot: voor interviews, lezingen, podcasts neem contact op via dit formulier.

/0 Reacties
, , , , , , , , , , ,

(zelf)Liefde is niet voor watjes

‘Dit ben jij Baku. Dit ben ik, Jazeed.
Jij bent niet klein, jij bent groot, veel groter dan ik.
Groots, dat ben jij, jij machtig dier.
Jij bent niet de schaduw van je verleden. Jij bent het licht zelf. Het zijn niet de handen die jou pijn deden die over jou waken, maar de Grote Moeder zelf.
Vergeef jezelf hun ver-nietig-end zijn, en herinner wie jij bent. Kijk en zie jezelf.
Jij hoort hier, jij hoort erbij en jij bent geliefd.
Jij bent onze koning, onze hoop.
Wij houden van jou.
Ik hou van jou.
Leef en laat je grote ziel vrij.
De tijd is gekomen. De tijd is nu. Wij hebben jou nodig.’

-‘Spiegelmoment’, Jazeed en Baku, uit Circa 40 cm.

Keepers with a heart

Aan het woord is Jazeed. Hij spreekt krachtig tot het getormenteerde en ontheemde hart van de twaalfjarige weesolifant Baku tijdens een zelfherkenningsoefening (olifanten zijn een van de acht zoogdieren die zichzelf kunnen leren herkennen in een spiegel).

Jazeed is één van de protagonisten in het allegorisch verhaal verwerkt in mijn eerste boek, Circa 40 cm. Hij werkt als Keeper, ofwel hoeder, in het Naïrobi verpleegkwartier van het Sheldrick Wildlife Trust, wellicht de oudste en meest baanbrekende natuurbeschermingsorganisaties voor wilde dieren en habitatbescherming in Oost-Afrika, ontstaan ​​uit de passie van één familie. Via hun beroemde Orphans’ Project redden en rehabiliteren de Sheldricks sinds 1977 weesolifanten, neushoorns en andere wilde diersoorten in heel Kenia. Een machtig schone en bijzonder ontroerende missie is dat. Temeer omdat het hier gaat om ernstig bedreigde diersoorten (er zijn namelijk gemiddeld 95% minder olifanten en neushoorns dan een eeuw geleden).

Sinds hun start hebben de teams en hun Keepers van het SWT al 320 weesolifanten gered van ontbering en vroegtijdige dood. Met massa’s liefde, zorg en toewijding ontfermen ze zich dag en nacht over hun ontheemde en vaak getraumatiseerde ‘babies’ en ‘jonkies’. Via diverse programma’s binnen hun aangepaste vervolgunits rehabiliteren ze hen in functie van slechts één hoofddoel: terug `bevrijd’ kunnen genieten van een volwassen leven in het wild te midden van hun broeders en zusters.

De hoeders – met hun typische smaragdgroene verzorgingsjassen en rookwit padvindershoedje – zijn de vervangouders van dienst. Ze verzorgen hun olifantenwezen soms tot 24 uur per dag precies zoals hun afwezige moeders dat zouden hebben gedaan. Ze voeden hen, slapen bij hen, wandelen, spelen, masseren hun stress weg. Vleesgeworden engelen zijn het, voor wie verschil in grootte of vorm, mens of dier, niet bestaan.

Co-regulatie

‘Het is de aanhoudende liefde die het ijs laat smelten.’

Door hun onvoorwaardelijke liefdevolle nabijheid in dankbaarheid, kracht en vertrouwen, ontdooien de harten van hun geliefde kolossen. Een bijzonder samenspel is het, tussen mens, dier en natuur, alle twee- en viervoeters: de jonge en oudere wezen onder de vleugels van hun hoeders.

De herwonnen zelfwaarde en zelfliefde groeit door het vrije oord, gezien worden zoals je waarlijk bent, een resem gelijkwaardige broeders en zusters, en vooral hartgedreven helpende Keepers. Een analogie die kan tellen voor ons, menselijke zoogdieren, vervreemd van onze ware kracht en aard, gedoemd om het vaak alleen “te moeten klaren”.

Ik leerde vrij vroeg dat (bij) iedereen zowel een been als de spreekwoordelijke ‘veer’ kan breken. En dat alleen jij het kunt (hanteren), maar je het zelden alleen (kunt). En bovendien, wat fout liep in relatie mét anderen kan alleen in relatie tót anderen genezen. Co-regulatie heet dan dan in vakjargon. Het beschermende ijs rondom bevroren doch grootse harten dat eindelijk mag en kan smelten. De onvoorwaardelijke liefdevolle aanwezigheid van een rustige stem, een stabiele ander (een persoon, huisdier, groep) kan daarbij een harmoniserende hulpbron zijn. ‘Co-regulatie’ is het samen verzachten en aanpakken van de pijnlijke situatie, tussen toen en nu, en tussen nu en dan. Hoe mooi is dat!?

Co-regulatie is een zoogdierenvaardigheid. Intuïtief weten en voelen we dat wel. Het is bovendien oude wijze kennis die in veel inheemse zogenaamd ‘primitieve’ culturen gemeengoed is. De impact van een ander wezen, een roede, een commune is gigantisch, en in meervoudige richting.

Daarom onderstreep ik het waar ik kan, daarom is en blijft het mijn eeuwig verlangen en streven dat de liefdevolle aandacht voor jezelf als deze voor een ander mag groeien. Dat we samen zin uit on-zin blijven puren. Dat we wat meer ego los- en wat meer ziel toelaten. Dat we afstanden verkleinen tussen hoofd en hart en harten onderling, en dat we (terug) meer een ge-Wilde familie worden.

Trouw hoederschap, de basis van elke individuele revolutie

Individuele revoluties vragen bijzonder veel moed, wilskracht, lef en uithouding. En niet alleen bij olifantenwezen. Ook het door stress, angst en door onmacht, geautomatiseerd geteisterde wezen ‘Mens’. De kiem van elke verandering is verlangen en vertrouwen in een nieuwe contract met jezelf. Het durven aangaan van een nieuwe liefdesverbintenis, hoe onzeker en bang ook, de moed terug te vinden je open te stellen voor het Goede en het Schone in jezelf en de ander, jouw hart te voelen kloppen voor jou, en de zoekende ander-in-jou.

Liefs,
Steve

ps: Wil je iets betekenen, graag! Een comment, een mailtje, een meet & greet event, check mijn agenda. Wil je meer over mijn boek ontdekken, check. Wil je een gesigneerd exemplaar bemachtigen, klik klik. Feel free, be free.

Extra noot: voor interviews, lezingen, podcasts neem contact op via dit formulier. Een overzicht van de komende events in Vlaanderen vind je hier.

/0 Reacties
, , , , , ,

Een liefdevol en magisch lopend vuurtje

Zo zou ik vandaag, 9 oktober, de tussenstand willen omschrijven na een hele septembermaand Meet & Greets, lokaal bij mensen thuis, op hun Vlaams erf, in hun welzijnscentrum of voedselbos. Een bijzonder veelbelovend, verwarmend en co-creatief initiatief, dat nog enkele maanden blijft doorlopen.

De onmiddellijke en online reacties die ik reeds mocht ontvangen eveneens enorm stimulerend, zoet en hart strelend:

“Heel aanstekelijk”, “Een warm bad”, “Je gaf woorden aan mijn innerlijk proces”, “Vanuit het hart naar ons hoofd, het 40 cm gevoel, emotie van het innerlijk kind. Bedankt voor jouw ware kennis en filosofie onder ons te brengen”.

Dank jullie wel!

Een war(m)e (R)Evolutie

..begint vanuit een dankbaar en moedig hart.

Ingeborg las als één van de eersten mijn boek en contacteerde me in de zomer. “Laten we iets samen doen!” En zo geschiedde. Op 30 september gaven we in haar yogacentrum De Evolutie, te Brugge, een lezing – interview voor meer dan 70 aanwezigen. Wat een warme avond zeg. Hoe kan het ook anders? Twee zachte passionele enter-trainers die naar bewustwording en eenheid streven. Ik heb er nu alvast een tweede “zus” bij.

Nieuwe broers en zussen. Daarvoor doen we het. Met grensopheffende en -verleggende vriendschap als gedeeld motto. Let’s have each others back! Net dát wat herfst- en wintertijden van verkilling en zelfs verdere vervreemding behoeven. Warmer en wakkerder worden, het is van en voor ons allen.

Zo werd ik ook zondag 6 oktober bij Toon & Els warm ontvangen, daar in hun voedselbos te Ninove. Te midden van hun natuurlijke samen geoogste rijkdom ontvingen ze mij, en een boeket van andere warme medegroeiers, hartelijk en innig in hun sfeervolle ‘dome’. Ik sprak er, in een sfeer van kleurrijke zielen en omgekeerd hangende parapluutjes over het allerbelangrijkste contract in ons leven: dat met ons ware en unieke zelf, verborgen onder de vele lagen van te weinig (zelf)liefde en te veel aanpassing, gemaskeer en (zelf)sabotage. En of het essentieel en cruciaal is om niet te wachten op kansen en waarachtig geluk, maar ze te zien, te maken, te grijpen. Ook en vooral in tijden van duisternis en verdeeldheid.

Laten we vooral delen in plaats van verdelen.

Laten we meer stralen in plaats van balen.

Laten we meer lief hebben in plaats van willen hebben alleen.

Ik doe in elk geval verder, het is te leuk, te gezellig, te belangrijk, zo onderweg naar meer hart en hartelijkheid.

Blijven uitreiken

Heb je ook zin in een ‘mobiele boekparty’ (20 tot 100 personen)? Deze organiseren we nog tot ongeveer eind februari ’25. Daarna organiseren we leesgroepen. Wordt vervolgd. We zoeken dus nog gastheren/-vrouwen om dat samen te ondernemen. Neem gerust contact op via circa@stevevanherreweghe.eu bij interesse, vragen en verdere vormgeving.

Let’s do this!

Deze M&G events worden als overzicht in mijn agenda geplaatst, zie hier. Ik heb ook steeds boeken bij om gesigneerd te kunnen aankopen. Mocht het je niet lukken ergens ten velde kan je ook hier je gesigneerd exemplaar bemachtigen.

Tot gauw!

Met warme herfstgroet

Steve 🍂🔥

/5 Reacties
, , ,

Meer leven in je jaren

Mijn tienjarige dochter Sofia vroeg me laatst ‘papa, kan je nog bang zijn als je groter bent?’ 

‘Wat een interessante vraag’, antwoordde ik, en heb vervolgens zonder aarzeling voluit ‘Ja’ gezegd. ‘Maar de grote spoken worden wel kleiner als jij jezelf van binnen leert groter te maken’, voegde ik eraan toe (met natuurlijk wat extra uitleg erbij). Het antwoord beviel haar duidelijk wel. 

‘Het onbevreesde hart in groter wordende lichamen schuwt de spoken en ijslagen van angst niet. Want leven in en met (te veel) onnodige angst, het verlamt, het verblindt, het verbrandt, het beperkt, het vernauwt, het bedriegt en het houdt slaperig. Tot je in het aanschijns van een kleine, grote of zelfs fatale shock in existentieel bewustzijn schiet, en de schreeuw van je hart soms voor het eerst echt hoort.’

Het is een stukje uit mijn boek Circa 40cm. Een universele reis van de held-in-jou, de held-in-mij, de held–in-ons-allen. En met een olifant in de hoofdrol, een weesolifant, diep smachtend naar her-verbinding met zijn moederland en met zijn ware ge-wilde natuur. Een reis waarbij illusies worden doorprikt, angsten overwonnen om nog meer voluit te gaan leven, alsof je niets hebt te verliezen. En deze revolutie is nodig in tijden van groeiende opbranden, depressie, verslaving en onderdrukking. Wij zijn allen volbloed wezens die vergeten te leven naar onze ware identiteit en kracht, en slechts genoegen lijken te nemen met wat ons wordt gepresenteerd en het statuut van automatische amechtige piloot. 

Mens, wees niet (te vaak, te lang) bang

Er was eens een jongeman die op een zekere dag een klein dorpje bezocht. In dat dorpje lag een heel bijzonder kerkje dat zijn aandacht trok. Terwijl hij rondwandelde op het kerkhof naast het kerkje viel zijn oog opeens op het opschrift van een graf. Hij las: ‘8 jaar.’ Toen keek hij naar het graf ernaast. Daarop stond geschreven: ‘6 jaar.’ ‘Weer zo jong gestorven,’ dacht de jongen. Geïnteresseerd las hij weer een ander graf. ‘4 jaar.’ En nog één. ‘7 jaar.’ ‘Het is wel vreemd,’ dacht hij, ‘zoveel inwoners van dit dorp zijn zo vroeg gestorven.’ Overal waar hij keek zag hij alleen maar heel jonge mensen begraven op het kerkhof. Toen hij het kerkhof wilde verlaten, kwam de priester van het dorp net aangewandeld. De jongeman vroeg hem onmiddellijk wat er hier gebeurd was, waardoor zoveel inwoners zo vroeg gestorven waren. De priester antwoordde: ‘In dit dorp schrijven wij op het graf alleen maar het aantal jaren dat de mensen werkelijk geleefd hebben.’

Angst heeft een functie, het kan nuttig zijn, je alert en scherp houden. Maar te veel en te lang leven vanuit angst creëert chronische stress en is dus ongezond. Het is bovendien een gebrek aan (zelf)kennis en (zelf)controle. Je kan al jouw angsten overwinnen, wanneer jij werkelijk wil en daar helemaal klaar voor bent. Check eens deze revolutionaire wees-niet-zo-bang vragen. Breng ze onder jouw aandacht. Krijg er grip op. Maak van angst geen meester maar een dienaar. Heb je daar hulp bij nodig, neem contact op. Doen!

Laat daarom niet de jaren in je leven, maar het leven in je jaren de essentie zijn. Leef het leven, leef vooral jouw leven, beleef het steeds meer, intenser, te volle, zonder censuur, zonder te veel bitter of zuur. Genieten kan je leren, met of zonder mate. Veel meer genieten is ons basisrecht, nu genieten, het is al zo veel later dan we denken.

[painting: Margriet Mulders, ‘Escape into Life’]

Een hele fijne dag gewenst en tot gauw!

Steve

ps: Wil je iets betekenen, graag! Een comment, een mailtje, een meet & greet event, check mijn agenda. Wil je meer over mijn boek ontdekken, check. Wil je een gesigneerd exemplaar bemachtigen, klik klik. Feel free, be free. Volg me op Twitter voor meer real-time info, en schrijf je in op deze blog.

/8 Reacties

En of het Magisch was !

Op 11/11/23 gingen omstreeks 15:15u onze deuren open, daar, op het Provinciaal Domein van Kessel-Lo (Leuven). Alles en iedereen in opperste staat van paraatheid om de 1500 bezoekers hartelijk te ontvangen voor een spetterend evenement. Letterlijk en figuurlijk.

En ‘JA!’ Naast de meer dan 70 vrijwilligers, de 24 standhouders, de hippe bar en food trucks, de vuurteams en -spuwers, de sprekers, artiesten tekenden ook de weergoden ‘present’. Al enkele weken regende het quasi onafgebroken, maar nu stopte het zowaar, klokslag 15:15u. De zon kwam kijken, het grijze gordijn ontblootte de meest heldere sterren, met een nieuwe maan in het verschiet. Vader zon en moeder maan in conjunctie zeg. En dit op een dag van Wapenstilstand, in november, de maand bij uitstek van herfstgewijs loslaten en transformeren, van elkaar nog dieper in de ogen kijken en vooral dichterbij komen.

En of het magisch was!

The Boys

Samen met mijn hartsvrienden Wouter en Jonathan richtten we in april van dit jaar onze nieuwe vzw AHO! op met als voornaamste doel ‘grassroots en apolitiek te bouwen aan een warmere, hartelijker samenleving, via unieke natuur-elementaire lokale evenementen’. En dit om de toenemende vervreemding, vereenzaming en polarisering in de samenleving pro-actief te doorbreken.

Wij geloven niet in diverse kant-en-klare oplossingen, ook niet in politieke reddingen, hoe goed de intenties ook mogen zijn. Wij vertrouwen heel sterk op de spirit van het Goede, het Duurzame en het Co-creatieve. Met dankbaarheid en lef als basis van authentiek en hartelijk ondernemerschap, verpakt in kleine en grotere acties, alleen én samen.

Meer dan 12 Ahostelen

Wat vorig jaar ontstak als een vonk van goddelijke inspiratie groeide al heel snel uit tot een organisatie van vrijwillige en grootmoedige broeders en zusters, die elk op zich, maar nog het liefst samen, graag een steen willen verleggen, in plaats van alleen te blijven staren naar de woelige stroom. Hoe mooi is dat?! En de liefde, zij stroomt belangeloos en maximaal door de aderen van edelhartige steenverleggers.

Met een kernteam van 12 hebben we dit bedacht, gedragen en aangevuurd, maandenlang. Doch met meer dan 12 ahostelen hebben we dit finaal klaar gekregen. ‘Alleen ga je sneller, samen kom je verder’, luidt het Afrikaanse gezegde. Daar kan ik zelf weinig aan toevoegen (gezien mijn ingebakken neiging om alles alleen te willen klaren). Vele handen maken inderdaad het werk lichter, en vele harten samen doen de wereld pas waarlijk kloppen, op alle vlakken.

Wat rest, in mijn toch wel vermoeide lijf, is een zacht veld, drassig van diepe ontroering, tevredenheid en mateloze dankbaarheid. AHO! Dank je!

AHO-on-Fire

Het werd één groot verbindend feest, met ‘wel-kom-hier’ als bodem, uplifting optredens van onder meer Walter Mees, Rik Torfs, Barbara Sarafian en Jorn Luka, muzikaal afgewisseld met artiesten zoals Charlotte Asberg, Callan Correo, Peter Stevens, de zusjes Tilia Tilia en Fatia, en complexloos gepresenteerd door top comédienne Veerle Malschaert. Wat een podium! En daarvoor, één groot ontwakend heilig vuur, opgezet door het bijzondere vuurteam van oa Veerle Phara.

En toen Veerle – die het vuur begeleidde – sprak over ‘heling’ viel plots de houtblokstructuur ineen. Ik schrok en voelde alles ook binnenin wegzakken. Ik huilde even, trillend, maar zonder tranen. Het vuur echter, dat bleef branden, de vuurwerkers gingen door met scheppen en heropbouwen. Het vuur groeide als nooit voorheen, tegen een met ‘sterren’ bevolkte hemelwand, achtergrond, en voorgrond. De kracht van transformatie. De symboliek van het oude dat afbrokkelt, het belang van loslaten, niet te bang zijn, blijven doorwerken en dieper vertrouwen. Sprakeloos.

En of het magisch was.

Dank je wel aan alle aanwezige sterren. Het licht dooft nooit voor wie wil blijven stralen van binnenuit. Blijf het herinneren, zien, gebruiken en zijn. Ik zie jullie graag. Allemaal.

AHO!

Steve.

/0 Reacties
, , ,

Groot Verbindend Vuur

Iedereen wil in vrijheid kunnen ademen, bewegen, ondernemen, spelen, liefhebben en zijn.

Maar hoeveel vrijheid schenk jij jezelf hierin? Hoe vaak blijf je steken in de verwachting dat de redding aan je deur komt kloppen, je wakker zal kussen, je in vervoering zal brengen, je energie, daadkracht, vertrouwen en liefde komt aanleveren?

Door gebrek aan moed, energie, vertrouwen, houvast, tijd, ruimte en orde geraken we vaak niet verder dan het (weg)dromen. Heel menselijk allemaal! 

De kracht van verandering schuilt niet in verlangen en dromen alleen, maar in bewegen, in ‘movere’, ‘in beweging komen’ en blijven. Zelf de kaars aansteken, of laten aansteken. Vanuit een intentie om wat of wie je wilt tegemoet te treden, je in het onbekende te durven gooien alsof je niet meer kunt falen, het te blijven omarmen, te breken met het oude jij, in vertrouwen. 

Wij creëren met onze spiksplinternieuwe editie van All Hearts on Fire – Verbindend Vuur Event (Facebookpagina) een unieke gelegenheid om alleen en samen oude kettingen af te werpen, ze los(ser) te laten. Het Grote Vuur en de kracht van de Grote Groep jou te laten ondersteunen en inspireren om nog meer te durven gaan voor datgene dat je zielsgraag wilt, en diegene die je zielsmatig bent. Vanuit deze twee vragen:

  1. Wat wil jij meer loslaten?
  2. Wat wil jij meer zien verschijnen in je leven?

All Hearts on Fire is een uniek evenement rond het thema vuur dat je uitnodigt om je innerlijke vlam te laten schijnen en samen met vrienden, familie en ook kinderen een sprankelende gemeenschap van gelijkgestemde zielen vorm te geven.

Als mede-oprichter en bezieler van onze nieuwe vzw AHO! streef ik, streven wij vanuit de realiteit van toenemende vervreemding op diverse vlakken om elementair, levendig en doelgericht het verschil te maken. En dit in voeling met de diepere nood in het individu en de samenleving aan verbinding, hartconnectie, co-creatieve samenwerking en aardse spiritualiteit.

Ik hoop, wij hopen jullie daar in grote getale aan te treffen. We mikken op 2222 bezoekers. De eerste editie kwamen 1500 bezoekers zich verwarmen, sociaal en innerlijk versterken.


KIDS tot 12 for FREE!

AHO!

Mitakye oyasın, we zijn allen één!

Steve

/0 Reacties
, , ,

Te gast bij Compleetdenkers – Blijven het verschil maken

Eén persoon kan het verschil maken en iedereen zou moeten proberen – JF Kennedy

Laatst was ik te gast bij Compleetdenkers, een Belgische alternatief kanaal. We hadden het over mijn schorsing door de tuchtraad, de aanloop, het vervolg, mijn persoonlijke visie en verwerking. Ik haalde er het verhaal van de zwarte kraai bij, deed de domino-metafoor uit de doeken en hamerde op het belang van het blijven doorbreken van geweld en wijzer hoederschap over je eigen leven in de versterking van je zelfvertrouwen. Niet alleen door te spreken en schrijven, maar ook door een actieve balans opmaken je kostbare tijd, energie en keuzes in het leven. Wijzer hoederschap vormt trouwens het hart van mijn boek, Circa 40cm, de gemiddelde afstand van hoofd naar hart (voorzien voor april 2024, eindelijk!).

Ik deel deze video ook graag hier met jullie. Onderaan vind je nog aanvullende suggesties ter verdere lectuur. Laat me gerust weten wat je denkt en vindt.

Hartelijk, Steve.

MEER

Ter verdere inspiratie kan ik volgende artikels suggereren

Verbeter je levenskwaliteit

Crisissen zijn doorbraken

Moedig blijven verbinden

Blijven branden, ook in 2023

/0 Reacties
, , , , ,

Het strijdershart binnen de zwijgspiraal. Reconstructie van een persoonlijke kruistocht (Deel 5/6)

Dr. David Martins testimonial van enkele weken geleden (tijdens de derde editie van een door het EU parlement georganiseerde Internationale Covid-top in Brussel), was er één om duimen en vingers van af te likken. Zijn retoriek over de historiek, de leugens én misdaad achter het hele SARS-verhaal en de pandemie van de afgelopen drie jaar ging viraal.
Dr. David Martin, een Amerikaan gespecialiseerd in het controleren van octrooien, kwam met het statement naar buiten dat ‘de pandemie niet van de ene op de andere dag was ontstaan, maar wel in 1965’ en dat ‘het spike-eiwit reeds in 1990 door Pfizer werd geïntroduceerd als een potentieel vaccin’. Tussen 1990 en 2018 stelde men vast dat ‘het vaccin niet werkt omdat het Coronavirus te snel muteert en telkens ontsnapt aan het vaccin’. Voorts benadrukt Martin dat de VS verantwoordelijk was voor ‘het maken (via GOF, ‘gain of function’, ofwel het upgraden en besmettelijker maken) van beide coronavirussen die de uitbraken van SARS (in 2003) en de Covid-19 pandemie veroorzaakten.’ Het Covid-19 coronavirus werd ‘opzettelijk vrijgelaten’ (en dus niet via het gekonkelfoes tussen vleermuis en de pangolin – het misleidende narratief) door de VS in Wuhan, China, met als doel ‘een wereldwijde pandemie te veroorzaken om zo het gebruik van vaccins te kunnen promoten’. Foute boel dus, desastreus ook, en vooral: niet te geloven voor het goedaardige collectief, zich niet bewust van door staat en farma gecontroleerde kranten, beeldbuis- en radiokanalen. Zie video: https://www.youtube.com/watch?v=6BRWsLXU7Yg

Dat het een marathon zou worden en geen sprint van drie weken, drie maanden of drie jaren werd steeds duidelijker. De tijdelijke beheersing van de crisis verschoof naar de voortdurende beheersing en demonisatie van het virus, maar ook deze van de tegenstem, het oude normaal, onze vrijheid. Definities werden gewijzigd (zoals ‘wat is een pandemie’), jarenlang effectieve therapieën bij influenza zoals Ivermectine en Hydroxychloroquine (HCQ) werden ‘plots’ verboden. Artsen die dit nog durfden voorschrijven kregen boetes van 100.000-en euro’s, werden verklikt via kliklijnen door apothekers, en verloren hun licenties. Ongeëvenaarde medische onvrijheid als norm. Niet te veel zelf nadenken. De Eed van Hippocrates dan maar onder de mat. Alles onder het in koor gepredikte motto van ‘voor de veiligheid en gezondheid van het volk’. Totalitaire maatregelen in een wit jasje.

Overal ter wereld stonden artsen, specialisten, wetenschappers op, zoals dr. Martin: dr. John Ionnadis, dr. Peter Mc Cullough, dr. Roger Hodkinson, dr. Byram Bridle, dr. Robert Malone, dr. Simone Gold, dr. Naomi Wolf, dr. Geert Vandenbossche, dr. Zach Busch en vele anderen voerden steeds meer strijd, ten koste van tijdelijke of definitieve censuur en cancelling. Ook de Duitse advocaat Reiner Fuellmich ontnuchterde en inspireerde velen en verwierf roem met zijn gepassioneerd onderzoek naar wat hij ‘de grootste misdaad ooit op de mensheid’ noemde. Dichter bij huis rezen alternatieve mediakanalen zoals De Nieuwe Wereld, Blckbx, Café Wellschmerz, Tegenwind als paddenstoelen uit de grond. Sociale groepen en verenigingen werden opgericht (zoals Viruswaanzin, The Human Side en ook mijn Gouden Burgerbeweging, zie later). Tegelijkertijd groeide de tegenstelling in de maatschappij exponentieel en werd het wij – zij klimaat voortdurend gevoed; de strijd tussen de volgers van het staats- en expertennarratief en de zgn. complotdenkers, de wappies vierde hoogtij, en liet onuitwisbaar beschadigende sporen na.

Hocus pocus

Maar waarom bleven de vele mensengeesten zo verstard in angst? Waarom volgden ze bijna blindelings het eenzijdige narratief? Waarom werden politici plots wel gezien als dames en heren die ‘het beste met ons voor hadden’? Waarom werden mainstream mediakanalen ineens niet langer als ‘sensatiezoekend en oppervlakkig’ beschouwd? Waarom werd het gebruik van het gezond verstand, het zelfstandig denken en het stellen van kritische vragen stellen plots ‘niet zo sexy meer’ maar wel ‘gevaarlijk’ en zelfs ‘taboe’?

In een notendop: angst, manipulatie en een gebrek aan een goedwerkend crisisveerkrachtig moreel kompas! Laat het nu net die zaken zijn waar ik levensmissiegericht mijn schouders blijf onder steken: de cultuur van bewustwording, zelfregulering en diepere zingeving bevorderen in de maatschappij. 

Ook ik zette er bijgevolg steeds meer mijn tanden in, dagelijks, en steeds harder. Ik maakte in het vorige stuk over ‘escalerende geweldenarij’ al gewag van de bizarre surreële en irrationele fenomenen van cognitieve dissonantie en volgzaamheid bij individu én collectief. Theoriën over massamanipulatie bij de vleet natuurlijk (check deze pagina). De één al meedogenlozer over de menselijke passiviteit en hypnotiseerbaarheid dan de ander. De ‘Injectienaaldtheorie’ (1900-1930) bijvoorbeeld – jawel – verwijst naar het fenomeen waarbij ‘ontvangers informatie kritiekloos overnemen van media (zenders). Daarbij maakt men klassiek gebruik van drie tactieken: propaganda, manipulatie en indoctrinatie.
De Zwijgspiraaltheorie (1960, bedacht door de Duitse E. N. Neumann) ging nog een stapje verder. Volgens Neumann zouden mensen die een afwijkende mening hebben bang zijn dit uit te spreken en zo bang worden voor sociale isolatie. Mensen krijgen hierdoor de neiging zich te conformeren aan de meest uitgesproken mening. Dit mondt uit in een toenemende Zwijgspiraal. Sociaal-psychologisch perfect te begrijpen vanuit de bijna doodsangst uitgesloten te kunnen worden. Massavorming is een andere benaming hiervoor, maar gaat dieper in op de identiteit die voortvloeit uit ‘een zich gezamenlijk afzetten tegen en volgen van de autoriteit’. Jungiaanse denkers onder ons zullen er de Individuatie-angst in herkennen, ofwel de aangeleerde en gekoesterde weerstand tegen het ontplooien van je authentieke zelf. Maar, er kwamen nog varianten op die steeds terugkerende dynamiek, de ‘misleidende cirkel van angst en autoritaire manipulatie’, zoals: het Stockholm syndroom, het boiling frog syndroom, scapegoating, gaslighting, de tantaluskwelling, Munchausen by proxy, enz.

De wereldwijde angstpropaganda had een uit zijn voegen gebarsten letterlijke maar vooral psychologische gevangenis gecreeërd, de Aarde nagenoeg compleet maatregelgewijs én gevoelsmatig door tralies omringd. Stalen staven van isolement zijn natuurlijk uiterst krachtig, zonder twijfel, maar de wreedaardigste gevangenissen zijn echter deze waar angst regeert, en waar verdwaalde gehypnotiseerde geesten en bevroren harten zich vrij wanen. Angst vernauwt, doet het brein krimpen, creeërt tunnelvisie, en zorgt voor een overactieve overlevingsmodus, hoofdzakelijk omdat de dieper gelegen onderdelen van ons brein, het ‘reptielendeel’ (hersenstam, ruggenmerg) vooral en het ‘emotionele brein’ (limbisch systeem), het meer ‘overnemen’ van het ‘logischer rationele deel’ (de neocortex). De fight-flight-freeze-fawn reacties worden dan veel dominanter, en hierdoor verhoogt als vanzelf de kans op onrust, conflict en ziekte. Check mijn artikel over stress.

Mensen zijn nu eenmaal gewoontewezens, houden niet verandering en willen kost wat kost behoud van veiligheid en rust, zodat ze verder kunnen ‘spelen’, ‘leren’, en eventueel ‘groeien’ in hun ‘normale flow des levens’. En daar kunnen ze heel ver in gaan, zeker wanneer hen elke vorm van referentie-ervaring ontbreekt (en dat was voor velen wel zo). Kiezen, bewust en onbewust voor compliance en conformiteit om de status quo te behouden is zonder twijfel een diepmenselijke en dus gedeelde kernmotivatie. 

‘Get busy living, or get busy dying’

Ik maakte me wel steeds meer zorgen, en ook bozer. En ik niet alleen. Temeer omdat het ook steeds duidelijker werd dat de massa werd ‘klaargestoomd’ voor de vaccinatieprogramma’s, en zich onder (in)directe dwang dus diende te voegen, zo niet dreigde mogelijks vingerwijzing, discriminatie en agressieve uitsluiting. Ook de installatie van CST ea. vaccinatie-paspoorten kwamen om de hoek luren. Waar dwang opgaat in geneeskunde verdwijnt de geneeskunde en verschijnt het geweld, het totalitaire geweld. Demonstraties, sociale acties, opkomen voor onze rechten, het werd een quasi wekelijks gebeuren, van liefdevolle rebels getinte opstand in verbinding met gelijkgestemden. Ik schreef misschien wel honderden posts en artikels over mijn kijk op de wereld waarin we terecht waren gekomen, alsook manieren om onszelf te behoeden tegen deze angst- en stressgolven, vanuit mijn ervaring in de GGZ maar vooral mijn kloppend hart voor mensen-in-nood. Zoals dit survival-artikel bijvoorbeeld (dat massaal werd gedeeld) waarin ik 7 tools uitlicht om je lijf gezond, je hoofd koel en je hart warm te houden. 

Het is ook in die periode dat ik besliste om na 30 jaar dromen en uitstellen eindelijk aan mijn boek te beginnen. Het zou een allegorische non-fictie worden over de psychologie van persoonlijke transformatie. Een reisverhaal over de terugkeer en rehabilitatie van een jarenlang gevangen genomen en toeristisch uitgebuite olifant. Een reis van de held in jou, in mij, in iedereen die klaar is voor een ware individuele revolutie, deze uit de geketende maar tevens diep getekende staat, deze terug huiswaarts, naar de eigen wilde natuur.

Aho!

Steve VH – 29/5/23

ps: Wil je iets betekenen, graag! Een comment, een mailtje, een meet & greet event, check mijn agenda. Wil je meer over mijn boek ontdekken, check. Wil je een gesigneerd exemplaar bemachtigen, klik klik. Feel free, be free. Volg me op Twitter voor meer real-time info, en schrijf je in op deze blog.

/0 Reacties
, , , , ,

Escalerende geweldenarij. Reconstructie van een persoonlijke kruistocht (DEEL 4/6)

Gisteren 15/5 ontving ik een nieuw aangetekend schrijven van de tuchtraad van de commissie van psychologen. Een nieuwe klacht, een nieuwe oproepingsbrief, een nieuwe aanval van een niet-cliënt (die ik recent blokkeerde op sociale media door aanhoudende laster en provocatie). Het hek is blijkbaar van de dam voor een minderheidsgroep die nog geen genoegen neemt met 24 maanden schorsing. En de commissie, die filtert niet, nul bescherming, ‘schuldig tot het tegendeel is bewezen’. Het voelt als een soort vernietigingsdrang die grenst aan waanzin. Eng is het wel, vervelend ook, maar het hoort er ergens bij, denk ik dan wat later. Uitzoomen en me niet laten vangen door een dergelijke op haat en onwetendheid gebaseerde destructiviteit. Licht kan nu eenmaal heftig pijn doen aan de ogen van hen die zich in het Donker hebben genesteld en zich ermee vereenzelvigd.

Primum Non Nocere. Voeg geen schade toe.

Medeleven heb ik zeker, medelijden iets minder, wakker worden uit het donker kan pijn doen. En dan heb ik het niet over het donker (en de realiteit) van ziekte-, sterfte(kans) en wanhoop dat dagelijks aan ons allen werd gepresenteerd. Dan heb ik het ook niet over het voorafgaande donker van een collectief in toenemende burn-out modus, depressie, (zingevings)armoede en massaal aan de pillen. Dan heb ik het wél over de onthutsende en vooral ontnuchterende vaststellingen van wat ik steeds meer begon te herkennen als ‘escalerende geweldenarij’, verpakt in verblindende en dwingende schijndeugdzaamheid:

  1. De eenzijdige aanpak van de p(L)andemie (als een symptoom van technocratisering van de sowieso al reductionistische geneeskunde), waarbij lokaal en mondiaal alles moest aangegrepen worden om een voortdurend muterend (en onmogelijk weg te krijgen) griepvirus weg te werken.
  2. De sciëntistische verheerlijking van het wetenschappelijk ‘dogma’ (lees: de illusie) van de ‘mens-als-een-weerloze-machine’, ontdaan van elke vorm van zelfbeschermend of -helend vermogen, natuurlijke en kosmische verankering.
  3. De logische hypochondrisering bij de mensen door de voortdurende angst (waarvan het al sinds decennia geweten is dat onze hersencellen daarvan letterlijk krimpen, het blikveld vernauwt, tunnelvisie ontstaat, het hart laat dichtknijpen, en het lichaam uitput door een voortdurende staat van alertheid, verzet, overlevings- en controlegerichtheid). Een angst die bovendien nog eens heel besmettelijk werkt, check spiegelneuronen
  4. Het actief negationisme van de antithese, de tegenstem, het tegengeluid, de afwezigheid van debat. Door staat- en farma gesponsorde fact-checking (instanties) werden in het leven geroepen, brutale censuur van andere visies of meningen werd groter, ontslagen volgden.
  5. Een groeiende polarisering tussen de beleidscritici en de beleidvolgers, hetgeen het sociaal maar ook professioneel en familiaal ongenoegen voedde, het vuur van protest aanwakkerde en de samenleving genadeloos en niet pijnvrij deed splitsen. Bepaalde sectoren kregen de scapegoat zoals horeca, cultuur, contactberoepen, eerste lijnwerkers. Selectief viseren met schuldinductie als wapen.
  6. De minimalisatie en normalisering van de (collaterale) schade veroorzaakt door de draconische maatregelen en lockdowns: toenemende tand- en mondproblemen, huidbeschadiging door te veel handen wassen, eenzaamheid door contactvermindering, desoriëntatie door stopzetting of verandering van het onderwijs en socio-economische leven (faillissementen, daling inkomsten, meer stress bij jongeren, gezinsagressie).

Grote Gruwel?

Mijn aanvankelijke bezorgdheid doorheen mijn WZC-periode tijdens de eerste golf had ondertussen plaats gemaakt voor verbazing, shock en walging. Acceptatie van een natuurlijke brand of andere ramp gaat me iets beter af dan deze manmade gecreëerde en gecamoufleerde tragedie. Dat het ‘donker en het geweld’ diep huist in elke mens en in alle lagen van de beschaving; dat manipulatie en corruptie toeneemt hoe hoger je klimt in de regionen der machtsstructuren, was me al lang duidelijk. Ook dat Big Pharma als ‘nieuwe kerk’ schaamteloos en giftig regeert over politiek, staat en volk, de (mentale) gezondheidszorg monopoliseert en onderwijs indoctrineert was me niet vreemd. Een gevaarlijke, trieste en ziekmakende teneur die ik in een ver verleden eens heb omschreven als de ‘stelselmatige psychiatrisering van de maatschappij’: 

‘Het creëren van een soort gevangenschap op grond van ziektelabeling, de stigmatisering van de mens in de patiënt, chemische afhankelijkheid en sociaal isolement induceren, energie en levensperspectief wegnemen, chroniciteit installeren, en onderdrukking van de natuurlijke agressie, creativiteit en vrijheid.’

Ik heb er mij meer dan 17 jaar binnen de muren van de psychiatrie tegen verzet. Vurig, risico- en gewetensvol, soms met medestanders, doch meestal alleen. Met minder resultaat dan ik voor ogen had, de uitzonderingen bevestigen de regel. Bijzonder lastig en vaak onbegonnen werk, temeer omdat het collectief liever gedijt in de slachtoffergeest en -rol. Het eindeloos spel van vraag en aanbod, met bewustzijn en hartenmoed als grote afwezigen. Mechanismen als aangeleerde hulpeloosheid (‘zelfsabotage’), secundaire ziektewinst (‘ziekte brengt voordelen en bedekt de onderliggende problematiek’) en de latente identiteitscrisis (‘de diagnose als troost bij zelfverloochening’) stoppen nu eenmaal serieuze stokken in het gezondheidswiel. Mechanismen die ook in dit crisisverhaal werkzaam waren én uitgebuit werden door geld- en machtsgeoriënteerde machines. 

Maar, ik had nooit gedacht dat dit zo’n desastreuze en radicale vormen zou aannemen, op wereldschaal dan nog. Het voelde plots aan alsof ‘de wereld in brand werd gestoken’, als een venijnige verborgen oorlog, als pure misdaad, als eindeloze misleiding. Het pushte me om nog dieper down the rabbit hole te gaan graven, de grote valkuil van medelijden indachtig.

Dat het steeds duidelijker om de ontvouwing en realisatie van een globalistische Agenda ging, de stichting van een Nieuwe Wereld Orde onder leiding van een kleine almachtige elite en met een transhumanistische ideologie als beleidsmissie, dat ging aanvankelijk ook mijn petje te boven. Goed beseffende door ervaring dat aanhoudende misleiding met verwerping van een ander, of groep anderen, een hoofdkenmerk is van psychopathie, van psychopathisch leiderschap. Het is het moedwillig gaslighten om gehoorzaamheid aan de misbruiker af te dwingen. De gruwel hiervan strookt natuurlijk niet met de goedheid van het gemiddeld individu. Daarom is de ontkenning hiervan ofwel de cognitieve dissonantie een menselijk copingmechanisme (maar dus tegelijk een vorm van zelfmisleiding). Psychopathie werkt dan als de onzichtbare gorilla: 

https://www.youtube.com/watch?v=vJG698U2Mvo

We registreren veel van wat er om ons heen gebeurt niet, maar hebben er bovendien geen idee van dát we zoveel missen. We zien veel minder dan we denken, tot we het wel zien, en dan is er geen weg meer terug! 

Ook ikzelf twijfelde bij momenten aan de these van de Grote Gruwel. Echter, het gewetensarme gemak waarmee de maatregelen en lockdowns bleven doorgedrukt, het voortdurend schrikbewind en alarmisme, de verenging van gezondheidspreventie, de verwerping van bijv. The Great Barrington Declaration, het censureren en cancelen van rust- en helderheidsscheppende dokters, wetenschappers en andere experten, het Event 201 (van oa Bill & Melinda Gates Foundation dat op 18/10/19 een wereldwijde pandemie simuleerde, een maand voor de uitbraak in Wuhan), de negatie van de (inter)menselijke ellende, het waren jammer genoeg ook voor mij duidelijke signalen van een antisociaal en dus psychopathisch en wereldlijk georkestreerd beleid. 

‘Time for action’, was de gedachte die mij niet meer losliet. Vrijwillig, messcherp in pen en tong, schrijven, spreken, me roeren in de publieke ruimte, ter ondersteuning, uit liefde voor de Waarheid en ter bescherming van de Mensenrechten. Zoals het vuur in mij altijd al had gebrand, voor de mens-in-nood en als vriend in bange én boze dagen. Trouw blijvend aan mijn hartintenties: mensen helpen herinneren wie wat en waarom ze zijn. Dat ze, dat we, als ‘bijzondere, unieke, gesaboteerde en miskende helden zijn, oerkrachtig als wijze goden in vermomming, zich beetje bij beetje bevrijdend uit het web van oude en tegelijk immens veel nieuwe leugens.

Steve VH – 16/5/23

ps: Wil je iets betekenen, graag! Een comment, een mailtje, een meet & greet event, check mijn agenda. Wil je meer over mijn boek ontdekken, check. Wil je een gesigneerd exemplaar bemachtigen, klik klik. Feel free, be free. Volg me op Twitter voor meer real-time info, en schrijf je in op deze blog.

/0 Reacties
, , , , ,

Het angstdiscours. Reconstructie van een persoonlijke kruistocht (DEEL 3/6)

Het 6-delig reconstrueren van mijn persoonlijk verhaal van de afgelopen drie jaar volgt op een ingeving die ik had na de beslissing van de tuchtraad van de commissie der psychologen om mij te schorsen voor een periode 2 jaar met ingang van 1/5/23, op grond van mijn kritische stellingname aangaande het dominante en asociale beleid van (inter)nationale regeringen tijdens de vele crisissen die onze realiteit werden. Ik handelde vanuit mijn geweten en burgerhart, en als (part time vrijwillig) crisispsycholoog.  

Een uiterst discriminerende, destructieve en precedent scheppende beslissing. Eén die niet alleen op sociaal groot onbegrip botst, maar tegelijk één van de vele signalen van voortschrijdende totalitaire en dus immorele afglijding in wat we zielsvervreemding en dus harteloosheid kunnen noemen. Nooit gedacht ‘toen’ het verhaal startte dat dit voor mij ‘nu’ zo’n wending en vaart zou nemen. Ondanks mijn scherp ontwikkelde neus voor incongruenties, contradicties en flagrante onwaarheden. Ondanks mijn doorwrochte kritische zin, scepsis en onderweg toegenomen wantrouwen in politiek, overheid, media, gezondheidsinstanties, farma en klassieke geneeskunde. Een resem studies en jaren ervaring ten spijt, de blinde sporen van geïndoctrineerde naïviteit hebben ook mij misleid en in bedwelming gehouden. Gelukkig was er nog een buikgevoel. En gelukkig waren we niet alleen. 

Wetenschap of propaganda?

Na de eerste lokale, nationale en wereldlijke shockgolven, de mondiale kennismaking met lockdowns, en de penetrante op ‘wetenschap’ gebaseerde installatie van maatregelen die eerder vooral angst, restrictie-, controle- en bestraffingsgericht waren, volgde een relatief rustige juli maand in 2020. Alhoewel. Door toedoen van het noodlot werden we in die periode slachtoffer van phishing en verloren we een aanzienlijk bedrag. Het beetje vertrouwen dat nog restte in het bankwezen verdween voorgoed toen onze bank niet alleen alle schuld afketste, maar vooral door de kille, agressieve stijl waarmee ze mij als 30 jaar trouwe klant hadden afgewimpeld. Nog een extra teken aan de wand dat ‘modellerende instituten van vertrouwen’ zoals banken, overheden maar ook de gangbare wetenschap slechts de illusie van veiligheid in stand houden.

Wetenschap werd zelden zo ontsierd en misbruikt. Wetenschap is ten andere nooit een vaststaand ‘ding’, en in de regel altijd ‘tijdelijk’ waar. Schermen met ‘wetenschappelijk’ is het leerproces blokkeren. Weten ‘schep’ je vanuit een onzekerheidshypothese. Het is een dialectisch onderzoeksproces van stelling, tegenstelling en voortschrijdend integrerend weten. Wetenschap dat een nieuwsgierige blik en kritische stem niet verdraagt (en zelfs uitsluit) is geen wetenschap maar onvervalste propaganda. Het trust-the-science-adagium waarmee men stellig schermde en blijft schermen is daarom niet alleen gevaarlijk maar veruit het meest onwetenschappelijke statement dat er bestaat.

https://www.stevevanherreweghe.eu/het-gevaar-van…/

Hoe tumultueus en onzeker ook, voor ons was het wel reikhalzend uitkijken naar de geboorte van Emma. Ons wondertje kwam op 29/7 de zichtbare en daverende wereld binnen, klaar voor een reis vol avonturen. Voor eeuwig verliefd, dat voelde ik meteen. Een waar Gods geschenk in bange, donkere en vermoeiende tijden. Haar welgekomen komst had ook voor heel wat verschuiving en verhuizing gezorgd. Maar het moest zo zijn, dat wisten wij. Dat de geboorte van een kind je eraan herinnert dat God de mens niet heeft opgegeven beleefde ik nu zelf echt heel intens (de rijpere leeftijd zal er ongetwijfeld ook voor iets tussen gezeten hebben). Het intensifieerde tegelijk mijn spirituele gedrevenheid en verhoogde zo ook mijn engagement om het pad van kriyayoga, dat we sinds eind 2019 via de ananda.org community waren ingeslagen, nog dagelijks actiever te exploreren. Een diepere verankering in mezelf voelde aan als een intuïtieve noodzaak en lag aan de basis van veerkracht die nog goed van pas zou komen.

Ondertussen kwamen de mediaberichten terug van ‘toenemende besmettingen’, ‘het gevaar nog verre van geweken’, en de tv-virologen, die bleven dagelijkse kost. Iedereen in de ban van ‘het grote gevaar’. Dat er meer PCR-testen werden afgenomen als voorheen, dat daardoor het aantal positieve metingen logischerwijs omhoogschoten, dat deze PCR-testen wispelturig konden zijn en ook niet-Corona gerelateerde stoffen konden aanduiden, waren blijkbaar overbodige contextuele vragen en factoren. En dit terwijl een nationaal én mondiaal gezondheidsbeleid op diezelfde PCR-testresultaten werd gestoeld, en wel één met desastreuze implicaties. We vernamen de stijging van het aantal ziekenhuisopnames, maar niet deze van de ontslagen, we vernamen de dagelijkse Covid-overlijdens maar niet deze van de onderliggende kwalen (zoals obesitas, nier- en longaandoeningen), we hoorden het geschreeuw naar terug controleverstrenging maar niet deze opschaling van de zorg, noch deze van afweerversterkend denken, eten, bewegen, noch kregen we een helder overzicht van de long term kosten-batenanalyse. 

Ook ondertussen hadden enkele prominente topartsen-epidemiologen zoals dr. Dr. Jay Bhattacharya (Stanford), Dr. Sunetra Gupta (Oxford) en Dr. Martin Kulldorff (Harvard) een voorstel tot alternatieve aanpak uitgewerkt, The Great Barrington Declaration genaamd. Een multidimensioneel onderbouwd voorstel waarbij een gerichte bescherming (focused protection) van de kwetsbaren en ouderen (>60) werd geopperd, enerzijds, en dit gekoppeld aan het tegelijk vrijer laten van de minder-kwetsbare volwassenen- en zeker de kinderengroep anderzijds. Zo kon het onderwijs, het sociaal en professioneel leven blijven doorgaan en een vorm van groepsimmuniteit opgebouwd worden. Het gerenommeerde trio verzamelde hiervoor al heel snel honderd duizenden handtekeningen (actueel staat de teller op 904.000 waarvan 47.000 medici). Maar onder impuls van vooral de Amerikaanse White House viroloog Anthoni Fauci en de WHO werd dit voorstel als ‘non-conformistisch’ geridiculiseerd. 

Een signaal van jewelste dat niet de logica en rust, maar de radicaliteit en de angst het eenstemmige mondiale beleid voedden (en zodoende een gesloten pseudo-wetenschappelijk discours werd doorgedramd). De castratie van het gezond verstand, met angst en dwang als leraar zorgde ook bij mij voor aanhoudende golven van verbazing. De Coronacrisis begon steeds meer als een vertrouwenscrisis, een vrijheidscrisis, een sociale crisis aan te voelen .. maar misschien nog het meest als een bewustzijnscrisis. 

Aho!

Steve VH – 2/5/23

ps: Wil je iets betekenen, graag! Een comment, een mailtje, een meet & greet event, check mijn agenda. Wil je meer over mijn boek ontdekken, check. Wil je een gesigneerd exemplaar bemachtigen, klik klik. Feel free, be free. Volg me op Twitter voor meer real-time info, en schrijf je in op deze blog.

/0 Reacties