Iedereen wil in vrijheid kunnen ademen, bewegen, ondernemen, spelen, liefhebben en zijn.
Maar hoeveel vrijheid schenk jij jezelf hierin? Hoe vaak blijf je steken in de verwachting dat de redding aan je deur komt kloppen, je wakker zal kussen, je in vervoering zal brengen, je energie, daadkracht, vertrouwen en liefde komt aanleveren?
Door gebrek aan moed, energie, vertrouwen, houvast, tijd, ruimte en orde geraken we vaak niet verder dan het (weg)dromen. Heel menselijk allemaal!
De kracht van verandering schuilt niet in verlangen en dromen alleen, maar in bewegen, in ‘movere’, ‘in beweging komen’ en blijven. Zelf de kaars aansteken, of laten aansteken. Vanuit een intentie om wat of wie je wilt tegemoet te treden, je in het onbekende te durven gooien alsof je niet meer kunt falen, het te blijven omarmen, te breken met het oude jij, in vertrouwen.
Wij creëren met onze spiksplinternieuwe editie van All Hearts on Fire – Verbindend Vuur Event (Facebookpagina) een unieke gelegenheid om alleen en samen oude kettingen af te werpen, ze los(ser) te laten. Het Grote Vuur en de kracht van de Grote Groep jou te laten ondersteunen en inspireren om nog meer te durven gaan voor datgene dat je zielsgraag wilt, en diegene die je zielsmatig bent. Vanuit deze twee vragen:
Wat wil jij meer loslaten?
Wat wil jij meer zien verschijnen in je leven?
All Hearts on Fire is een uniek evenement rond het thema vuur dat je uitnodigt om je innerlijke vlam te laten schijnen en samen met vrienden, familie en ook kinderen een sprankelende gemeenschap van gelijkgestemde zielen vorm te geven.
Als mede-oprichter en bezieler van onze nieuwe vzw AHO! streef ik, streven wij vanuit de realiteit van toenemende vervreemding op diverse vlakken om elementair, levendig en doelgericht het verschil te maken. En dit in voeling met de diepere nood in het individu en de samenleving aan verbinding, hartconnectie, co-creatieve samenwerking en aardse spiritualiteit.
Ik hoop, wij hopen jullie daar in grote getale aan te treffen. We mikken op 2222 bezoekers. De eerste editie kwamen 1500 bezoekers zich verwarmen, sociaal en innerlijk versterken.
https://www.stevevanherreweghe.eu/wordpress/wp-content/uploads/2023/09/336381794_748009986676799_6064977709382936376_n.jpg17951440Steve Van Herreweghehttps://www.stevevanherreweghe.eu/wordpress/wp-content/uploads/2018/02/LOGOSVHEU11.pngSteve Van Herreweghe2023-09-26 11:15:282023-09-26 11:26:03Groot Verbindend Vuur
Dr. David Martins testimonial van enkele weken geleden (tijdens de derde editie van een door het EU parlement georganiseerde Internationale Covid-top in Brussel), was er één om duimen en vingers van af te likken. Zijn retoriek over de historiek, de leugens én misdaad achter het hele SARS-verhaal en de pandemie van de afgelopen drie jaar ging viraal. Dr. David Martin, een Amerikaan gespecialiseerd in het controleren van octrooien, kwam met het statement naar buiten dat ‘de pandemie niet van de ene op de andere dag was ontstaan, maar wel in 1965’ en dat ‘het spike-eiwit reeds in 1990 door Pfizer werd geïntroduceerd als een potentieel vaccin’. Tussen 1990 en 2018 stelde men vast dat ‘het vaccin niet werkt omdat het Coronavirus te snel muteert en telkens ontsnapt aan het vaccin’. Voorts benadrukt Martin dat de VS verantwoordelijk was voor ‘het maken (via GOF, ‘gain of function’, ofwel het upgraden en besmettelijker maken) van beide coronavirussen die de uitbraken van SARS (in 2003) en de Covid-19 pandemie veroorzaakten.’ Het Covid-19 coronavirus werd ‘opzettelijk vrijgelaten’ (en dus niet via het gekonkelfoes tussen vleermuis en de pangolin – het misleidende narratief) door de VS in Wuhan, China, met als doel ‘een wereldwijde pandemie te veroorzaken om zo het gebruik van vaccins te kunnen promoten’. Foute boel dus, desastreus ook, en vooral: niet te geloven voor het goedaardige collectief, zich niet bewust van door staat en farma gecontroleerde kranten, beeldbuis- en radiokanalen. Zie video: https://www.youtube.com/watch?v=6BRWsLXU7Yg
Dat het een marathon zou worden en geen sprint van drie weken, drie maanden of drie jaren werd steeds duidelijker. De tijdelijke beheersing van de crisis verschoof naar de voortdurende beheersing en demonisatie van het virus, maar ook deze van de tegenstem, het oude normaal, onze vrijheid. Definities werden gewijzigd (zoals ‘wat is een pandemie’), jarenlang effectieve therapieën bij influenza zoals Ivermectine en Hydroxychloroquine (HCQ) werden ‘plots’ verboden. Artsen die dit nog durfden voorschrijven kregen boetes van 100.000-en euro’s, werden verklikt via kliklijnen door apothekers, en verloren hun licenties. Ongeëvenaarde medische onvrijheid als norm. Niet te veel zelf nadenken. De Eed van Hippocrates dan maar onder de mat. Alles onder het in koor gepredikte motto van ‘voor de veiligheid en gezondheid van het volk’. Totalitaire maatregelen in een wit jasje.
Overal ter wereld stonden artsen, specialisten, wetenschappers op, zoals dr. Martin: dr. John Ionnadis, dr. Peter Mc Cullough, dr. Roger Hodkinson, dr. Byram Bridle, dr. Robert Malone, dr. Simone Gold, dr. Naomi Wolf, dr. Geert Vandenbossche, dr. Zach Busch en vele anderen voerden steeds meer strijd, ten koste van tijdelijke of definitieve censuur en cancelling. Ook de Duitse advocaat Reiner Fuellmich ontnuchterde en inspireerde velen en verwierf roem met zijn gepassioneerd onderzoek naar wat hij ‘de grootste misdaad ooit op de mensheid’ noemde. Dichter bij huis rezen alternatieve mediakanalen zoals De Nieuwe Wereld, Blckbx, Café Wellschmerz, Tegenwind als paddenstoelen uit de grond. Sociale groepen en verenigingen werden opgericht (zoals Viruswaanzin, The Human Side en ook mijn Gouden Burgerbeweging, zie later). Tegelijkertijd groeide de tegenstelling in de maatschappij exponentieel en werd het wij – zij klimaat voortdurend gevoed; de strijd tussen de volgers van het staats- en expertennarratief en de zgn. complotdenkers, de wappies vierde hoogtij, en liet onuitwisbaar beschadigende sporen na.
Hocus pocus
Maar waarom bleven de vele mensengeesten zo verstard in angst? Waarom volgden ze bijna blindelings het eenzijdige narratief? Waarom werden politici plots wel gezien als dames en heren die ‘het beste met ons voor hadden’? Waarom werden mainstream mediakanalen ineens niet langer als ‘sensatiezoekend en oppervlakkig’ beschouwd? Waarom werd het gebruik van het gezond verstand, het zelfstandig denken en het stellen van kritische vragen stellen plots ‘niet zo sexy meer’ maar wel ‘gevaarlijk’ en zelfs ‘taboe’?
In een notendop: angst, manipulatie en een gebrek aan een goedwerkend crisisveerkrachtig moreel kompas! Laat het nu net die zaken zijn waar ik levensmissiegericht mijn schouders blijf onder steken: de cultuur van bewustwording, zelfregulering en diepere zingeving bevorderen in de maatschappij.
Ook ik zette er bijgevolg steeds meer mijn tanden in, dagelijks, en steeds harder. Ik maakte in het vorige stuk over ‘escalerende geweldenarij’ al gewag van de bizarre surreële en irrationele fenomenen van cognitieve dissonantie en volgzaamheid bij individu én collectief. Theoriën over massamanipulatie bij de vleet natuurlijk (check deze pagina). De één al meedogenlozer over de menselijke passiviteit en hypnotiseerbaarheid dan de ander. De ‘Injectienaaldtheorie’ (1900-1930) bijvoorbeeld – jawel – verwijst naar het fenomeen waarbij ‘ontvangers informatie kritiekloos overnemen van media (zenders). Daarbij maakt men klassiek gebruik van drie tactieken: propaganda, manipulatie en indoctrinatie. De Zwijgspiraaltheorie (1960, bedacht door de Duitse E. N. Neumann) ging nog een stapje verder. Volgens Neumann zouden mensen die een afwijkende mening hebben bang zijn dit uit te spreken en zo bang worden voor sociale isolatie. Mensen krijgen hierdoor de neiging zich te conformeren aan de meest uitgesproken mening. Dit mondt uit in een toenemende Zwijgspiraal. Sociaal-psychologisch perfect te begrijpen vanuit de bijna doodsangst uitgesloten te kunnen worden. Massavorming is een andere benaming hiervoor, maar gaat dieper in op de identiteit die voortvloeit uit ‘een zich gezamenlijk afzetten tegen en volgen van de autoriteit’. Jungiaanse denkers onder ons zullen er de Individuatie-angst in herkennen, ofwel de aangeleerde en gekoesterde weerstand tegen het ontplooien van je authentieke zelf. Maar, er kwamen nog varianten op die steeds terugkerende dynamiek, de ‘misleidende cirkel van angst en autoritaire manipulatie’, zoals: het Stockholm syndroom, het boiling frog syndroom, scapegoating, gaslighting, de tantaluskwelling, Munchausen by proxy, enz.
De wereldwijde angstpropaganda had een uit zijn voegen gebarsten letterlijke maar vooral psychologische gevangenis gecreeërd, de Aarde nagenoeg compleet maatregelgewijs én gevoelsmatig door tralies omringd. Stalen staven van isolement zijn natuurlijk uiterst krachtig, zonder twijfel, maar de wreedaardigste gevangenissen zijn echter deze waar angst regeert, en waar verdwaalde gehypnotiseerde geesten en bevroren harten zich vrij wanen. Angst vernauwt, doet het brein krimpen, creeërt tunnelvisie, en zorgt voor een overactieve overlevingsmodus, hoofdzakelijk omdat de dieper gelegen onderdelen van ons brein, het ‘reptielendeel’ (hersenstam, ruggenmerg) vooral en het ‘emotionele brein’ (limbisch systeem), het meer ‘overnemen’ van het ‘logischer rationele deel’ (de neocortex). De fight-flight-freeze-fawn reacties worden dan veel dominanter, en hierdoor verhoogt als vanzelf de kans op onrust, conflict en ziekte. Check mijn artikel over stress.
Mensen zijn nu eenmaal gewoontewezens, houden niet verandering en willen kost wat kost behoud van veiligheid en rust, zodat ze verder kunnen ‘spelen’, ‘leren’, en eventueel ‘groeien’ in hun ‘normale flow des levens’. En daar kunnen ze heel ver in gaan, zeker wanneer hen elke vorm van referentie-ervaring ontbreekt (en dat was voor velen wel zo). Kiezen, bewust en onbewust voor compliance en conformiteit om de status quo te behouden is zonder twijfel een diepmenselijke en dus gedeelde kernmotivatie.
‘Get busy living, or get busy dying’
Ik maakte me wel steeds meer zorgen, en ook bozer. En ik niet alleen. Temeer omdat het ook steeds duidelijker werd dat de massa werd ‘klaargestoomd’ voor de vaccinatieprogramma’s, en zich onder (in)directe dwang dus diende te voegen, zo niet dreigde mogelijks vingerwijzing, discriminatie en agressieve uitsluiting. Ook de installatie van CST ea. vaccinatie-paspoorten kwamen om de hoek luren. Waar dwang opgaat in geneeskunde verdwijnt de geneeskunde en verschijnt het geweld, het totalitaire geweld. Demonstraties, sociale acties, opkomen voor onze rechten, het werd een quasi wekelijks gebeuren, van liefdevolle rebels getinte opstand in verbinding met gelijkgestemden. Ik schreef misschien wel honderden posts en artikels over mijn kijk op de wereld waarin we terecht waren gekomen, alsook manieren om onszelf te behoeden tegen deze angst- en stressgolven, vanuit mijn ervaring in de GGZ maar vooral mijn kloppend hart voor mensen-in-nood. Zoals dit survival-artikel bijvoorbeeld (dat massaal werd gedeeld) waarin ik 7 tools uitlicht om je lijf gezond, je hoofd koel en je hart warm te houden.
Het is ook in die periode dat ik besliste om na 30 jaar dromen en uitstellen eindelijk aan mijn boek te beginnen. Het zou een allegorische non-fictie worden over de psychologie van persoonlijke transformatie. Een reisverhaal over de terugkeer en rehabilitatie van een jarenlang gevangen genomen en toeristisch uitgebuite olifant. Een reis van de held in jou, in mij, in iedereen die klaar is voor een ware individuele revolutie, deze uit de geketende maar tevens diep getekende staat, deze terug huiswaarts, naar de eigen wilde natuur.
Aho!
Steve VH – 29/5/23
ps: Wil je iets betekenen, graag! Een comment, een mailtje, een korte testimonial, feel free, be free. Volg me op Twitter voor meer real-time info, en schrijf je in op deze blog.
https://www.stevevanherreweghe.eu/wordpress/wp-content/uploads/2023/05/7C555E87-BE54-4D26-BA4B-D4947CD4DBC5.png12001200Steve Van Herreweghehttps://www.stevevanherreweghe.eu/wordpress/wp-content/uploads/2018/02/LOGOSVHEU11.pngSteve Van Herreweghe2023-05-29 17:12:242023-05-30 09:51:28Het strijdershart binnen de zwijgspiraal. Reconstructie van een persoonlijke kruistocht (Deel 5/8)
Gisteren 15/5 ontving ik een nieuw aangetekend schrijven van de tuchtraad van de commissie van psychologen. Een nieuwe klacht, een nieuwe oproepingsbrief, een nieuwe aanval van een niet-cliënt (die ik recent blokkeerde op sociale media door aanhoudende laster en provocatie). Het hek is blijkbaar van de dam voor een minderheidsgroep die nog geen genoegen neemt met 24 maanden schorsing. En de commissie, die filtert niet, nul bescherming, ‘schuldig tot het tegendeel is bewezen’. Het voelt als een soort vernietigingsdrang die grenst aan waanzin. Eng is het wel, vervelend ook, maar het hoort er ergens bij, denk ik dan wat later. Uitzoomen en me niet laten vangen door een dergelijke op haat en onwetendheid gebaseerde destructiviteit. Licht kan nu eenmaal heftig pijn doen aan de ogen van hen die zich in het Donker hebben genesteld en zich ermee vereenzelvigd.
Primum Non Nocere. Voeg geen schade toe.
Medeleven heb ik zeker, medelijden iets minder, wakker worden uit het donker kan pijn doen. En dan heb ik het niet over het donker (en de realiteit) van ziekte-, sterfte(kans) en wanhoop dat dagelijks aan ons allen werd gepresenteerd. Dan heb ik het ook niet over het voorafgaande donker van een collectief in toenemende burn-out modus, depressie, (zingevings)armoede en massaal aan de pillen. Dan heb ik het wél over de onthutsende en vooral ontnuchterende vaststellingen van wat ik steeds meer begon te herkennen als ‘escalerende geweldenarij’, verpakt in verblindende en dwingende schijndeugdzaamheid:
De eenzijdige aanpak van de p(L)andemie (als een symptoom van technocratisering van de sowieso al reductionistische geneeskunde), waarbij lokaal en mondiaal alles moest aangegrepen worden om een voortdurend muterend (en onmogelijk weg te krijgen) griepvirus weg te werken.
De sciëntistische verheerlijking van het wetenschappelijk ‘dogma’ (lees: de illusie) van de ‘mens-als-een-weerloze-machine’, ontdaan van elke vorm van zelfbeschermend of -helend vermogen, natuurlijke en kosmische verankering.
De logische hypochondrisering bij de mensen door de voortdurende angst (waarvan het al sinds decennia geweten is dat onze hersencellen daarvan letterlijk krimpen, het blikveld vernauwt, tunnelvisie ontstaat, het hart laat dichtknijpen, en het lichaam uitput door een voortdurende staat van alertheid, verzet, overlevings- en controlegerichtheid). Een angst die bovendien nog eens heel besmettelijk werkt, check spiegelneuronen
Het actief negationisme van de antithese, de tegenstem, het tegengeluid, de afwezigheid van debat. Door staat- en farma gesponsorde fact-checking (instanties) werden in het leven geroepen, brutale censuur van andere visies of meningen werd groter, ontslagen volgden.
Een groeiende polarisering tussen de beleidscritici en de beleidvolgers, hetgeen het sociaal maar ook professioneel en familiaal ongenoegen voedde, het vuur van protest aanwakkerde en de samenleving genadeloos en niet pijnvrij deed splitsen. Bepaalde sectoren kregen de scapegoat zoals horeca, cultuur, contactberoepen, eerste lijnwerkers. Selectief viseren met schuldinductie als wapen.
De minimalisatie en normalisering van de (collaterale) schade veroorzaakt door de draconische maatregelen en lockdowns: toenemende tand- en mondproblemen, huidbeschadiging door te veel handen wassen, eenzaamheid door contactvermindering, desoriëntatie door stopzetting of verandering van het onderwijs en socio-economische leven (faillissementen, daling inkomsten, meer stress bij jongeren, gezinsagressie).
Mijn aanvankelijke bezorgdheid doorheen mijn WZC-periode tijdens de eerste golf had ondertussen plaats gemaakt voor verbazing, shock en walging. Acceptatie van een natuurlijke brand of andere ramp gaat me iets beter af dan deze manmade gecreëerde en gecamoufleerde tragedie. Dat het ‘donker en het geweld’ diep huist in elke mens en in alle lagen van de beschaving; dat manipulatie en corruptie toeneemt hoe hoger je klimt in de regionen der machtsstructuren, was me al lang duidelijk. Ook dat Big Pharma als ‘nieuwe kerk’ schaamteloos en giftig regeert over politiek, staat en volk, de (mentale) gezondheidszorg monopoliseert en onderwijs indoctrineert was me niet vreemd. Een gevaarlijke, trieste en ziekmakende teneur die ik in een ver verleden eens heb omschreven als de ‘stelselmatige psychiatrisering van de maatschappij’:
‘Het creëren van een soort gevangenschap op grond van ziektelabeling, de stigmatisering van de mens in de patiënt, chemische afhankelijkheid en sociaal isolement induceren, energie en levensperspectief wegnemen, chroniciteit installeren, en onderdrukking van de natuurlijke agressie, creativiteit en vrijheid.’
Ik heb er mij meer dan 17 jaar binnen de muren van de psychiatrie tegen verzet. Vurig, risico- en gewetensvol, soms met medestanders, doch meestal alleen. Met minder resultaat dan ik voor ogen had, de uitzonderingen bevestigen de regel. Bijzonder lastig en vaak onbegonnen werk, temeer omdat het collectief liever gedijt in de slachtoffergeest en -rol. Het eindeloos spel van vraag en aanbod, met bewustzijn en hartenmoed als grote afwezigen. Mechanismen als aangeleerde hulpeloosheid (‘zelfsabotage’), secundaire ziektewinst (‘ziekte brengt voordelen en bedekt de onderliggende problematiek’) en de latente identiteitscrisis (‘de diagnose als troost bij zelfverloochening’) stoppen nu eenmaal serieuze stokken in het gezondheidswiel. Mechanismen die ook in dit crisisverhaal werkzaam waren én uitgebuit werden door geld- en machtsgeoriënteerde machines.
Maar, ik had nooit gedacht dat dit zo’n desastreuze en radicale vormen zou aannemen, op wereldschaal dan nog. Het voelde plots aan alsof ‘de wereld in brand werd gestoken’, als een venijnige verborgen oorlog, als pure misdaad, als eindeloze misleiding. Het pushte me om nog dieper down the rabbit hole te gaan graven, de grote valkuil van medelijden indachtig.
Dat het steeds duidelijker om de ontvouwing en realisatie van een globalistische Agenda ging, de stichting van een Nieuwe Wereld Orde onder leiding van een kleine almachtige elite en met een transhumanistische ideologie als beleidsmissie, dat ging aanvankelijk ook mijn petje te boven. Goed beseffende door ervaring dat aanhoudende misleiding met verwerping van een ander, of groep anderen, een hoofdkenmerk is van psychopathie, van psychopathisch leiderschap. Het is het moedwillig gaslighten om gehoorzaamheid aan de misbruiker af te dwingen. De gruwel hiervan strookt natuurlijk niet met de goedheid van het gemiddeld individu. Daarom is de ontkenning hiervan ofwel de cognitieve dissonantie een menselijk copingmechanisme (maar dus tegelijk een vorm van zelfmisleiding). Psychopathie werkt dan als de onzichtbare gorilla:
We registreren veel van wat er om ons heen gebeurt niet, maar hebben er bovendien geen idee van dát we zoveel missen. We zien veel minder dan we denken, tot we het wel zien, en dan is er geen weg meer terug!
Ook ikzelf twijfelde bij momenten aan de these van de Grote Gruwel. Echter, het gewetensarme gemak waarmee de maatregelen en lockdowns bleven doorgedrukt, het voortdurend schrikbewind en alarmisme, de verenging van gezondheidspreventie, de verwerping van bijv. The Great Barrington Declaration, het censureren en cancelen van rust- en helderheidsscheppende dokters, wetenschappers en andere experten, het Event 201 (van oa Bill & Melinda Gates Foundation dat op 18/10/19 een wereldwijde pandemie simuleerde, een maand voor de uitbraak in Wuhan), de negatie van de (inter)menselijke ellende, het waren jammer genoeg ook voor mij duidelijke signalen van een antisociaal en dus psychopathisch en wereldlijk georkestreerd beleid.
‘Time for action’, was de gedachte die mij niet meer losliet. Vrijwillig, messcherp in pen en tong, schrijven, spreken, me roeren in de publieke ruimte, ter ondersteuning, uit liefde voor de Waarheid en ter bescherming van de Mensenrechten. Zoals het vuur in mij altijd al had gebrand, voor de mens-in-nood en als vriend in bange én boze dagen. Trouw blijvend aan mijn hartintenties: mensen helpen herinneren wie wat en waarom ze zijn. Dat ze, dat we, als ‘bijzondere, unieke, gesaboteerde en miskende helden zijn, oerkrachtig als wijze goden in vermomming, zich beetje bij beetje bevrijdend uit het web van oude en tegelijk immens veel nieuwe leugens.
Steve VH – 16/5/23
ps: Wil je iets betekenen, graag! Een comment, een mailtje, een korte testimonial, feel free, be free. Volg me op Twitter voor meer real-time info, en schrijf je in op deze blog.
https://www.stevevanherreweghe.eu/wordpress/wp-content/uploads/2023/05/52A07816-5F8A-47A2-9A4F-B481208E8746.jpeg10801920Steve Van Herreweghehttps://www.stevevanherreweghe.eu/wordpress/wp-content/uploads/2018/02/LOGOSVHEU11.pngSteve Van Herreweghe2023-05-16 11:33:432023-05-30 09:53:10Escalerende geweldenarij. Reconstructie van een persoonlijke kruistocht (DEEL 4/8)
Het 8-delig reconstrueren van mijn persoonlijk verhaal van de afgelopen drie jaar volgt op een ingeving die ik had na de beslissing van de tuchtraad van de commissie der psychologen om mij te schorsen voor een periode 2 jaar met ingang van 1/5/23, op grond van mijn kritische stellingname aangaande het dominante en asociale beleid van (inter)nationale regeringen tijdens de vele crisissen die onze realiteit werden. Ik handelde vanuit mijn geweten en burgerhart, en als (part time vrijwillig) crisispsycholoog.
Een uiterst discriminerende, destructieve en precedent scheppende beslissing. Eén die niet alleen op sociaal groot onbegrip botst, maar tegelijk één van de vele signalen van voortschrijdende totalitaire en dus immorele afglijding in wat we zielsvervreemding en dus harteloosheid kunnen noemen. Nooit gedacht ‘toen’ het verhaal startte dat dit voor mij ‘nu’ zo’n wending en vaart zou nemen. Ondanks mijn scherp ontwikkelde neus voor incongruenties, contradicties en flagrante onwaarheden. Ondanks mijn doorwrochte kritische zin, scepsis en onderweg toegenomen wantrouwen in politiek, overheid, media, gezondheidsinstanties, farma en klassieke geneeskunde. Een resem studies en jaren ervaring ten spijt, de blinde sporen van geïndoctrineerde naïviteit hebben ook mij misleid en in bedwelming gehouden. Gelukkig was er nog een buikgevoel. En gelukkig waren we niet alleen.
Wetenschap of propaganda?
Na de eerste lokale, nationale en wereldlijke shockgolven, de mondiale kennismaking met lockdowns, en de penetrante op ‘wetenschap’ gebaseerde installatie van maatregelen die eerder vooral angst, restrictie-, controle- en bestraffingsgericht waren, volgde een relatief rustige juli maand in 2020. Alhoewel. Door toedoen van het noodlot werden we in die periode slachtoffer van phishing en verloren we een aanzienlijk bedrag. Het beetje vertrouwen dat nog restte in het bankwezen verdween voorgoed toen onze bank niet alleen alle schuld afketste, maar vooral door de kille, agressieve stijl waarmee ze mij als 30 jaar trouwe klant hadden afgewimpeld. Nog een extra teken aan de wand dat ‘modellerende instituten van vertrouwen’ zoals banken, overheden maar ook de gangbare wetenschap slechts de illusie van veiligheid in stand houden.
Wetenschap werd zelden zo ontsierd en misbruikt. Wetenschap is ten andere nooit een vaststaand ‘ding’, en in de regel altijd ‘tijdelijk’ waar. Schermen met ‘wetenschappelijk’ is het leerproces blokkeren. Weten ‘schep’ je vanuit een onzekerheidshypothese. Het is een dialectisch onderzoeksproces van stelling, tegenstelling en voortschrijdend integrerend weten. Wetenschap dat een nieuwsgierige blik en kritische stem niet verdraagt (en zelfs uitsluit) is geen wetenschap maar onvervalste propaganda. Het trust-the-science-adagium waarmee men stellig schermde en blijft schermen is daarom niet alleen gevaarlijk maar veruit het meest onwetenschappelijke statement dat er bestaat.
Hoe tumultueus en onzeker ook, voor ons was het wel reikhalzend uitkijken naar de geboorte van Emma. Ons wondertje kwam op 29/7 de zichtbare en daverende wereld binnen, klaar voor een reis vol avonturen. Voor eeuwig verliefd, dat voelde ik meteen. Een waar Gods geschenk in bange, donkere en vermoeiende tijden. Haar welgekomen komst had ook voor heel wat verschuiving en verhuizing gezorgd. Maar het moest zo zijn, dat wisten wij. Dat de geboorte van een kind je eraan herinnert dat God de mens niet heeft opgegeven beleefde ik nu zelf echt heel intens (de rijpere leeftijd zal er ongetwijfeld ook voor iets tussen gezeten hebben). Het intensifieerde tegelijk mijn spirituele gedrevenheid en verhoogde zo ook mijn engagement om het pad van kriyayoga, dat we sinds eind 2019 via de ananda.org community waren ingeslagen, nog dagelijks actiever te exploreren. Een diepere verankering in mezelf voelde aan als een intuïtieve noodzaak en lag aan de basis van veerkracht die nog goed van pas zou komen.
Ondertussen kwamen de mediaberichten terug van ‘toenemende besmettingen’, ‘het gevaar nog verre van geweken’, en de tv-virologen, die bleven dagelijkse kost. Iedereen in de ban van ‘het grote gevaar’. Dat er meer PCR-testen werden afgenomen als voorheen, dat daardoor het aantal positieve metingen logischerwijs omhoogschoten, dat deze PCR-testen wispelturig konden zijn en ook niet-Corona gerelateerde stoffen konden aanduiden, waren blijkbaar overbodige contextuele vragen en factoren. En dit terwijl een nationaal én mondiaal gezondheidsbeleid op diezelfde PCR-testresultaten werd gestoeld, en wel één met desastreuze implicaties. We vernamen de stijging van het aantal ziekenhuisopnames, maar niet deze van de ontslagen, we vernamen de dagelijkse Covid-overlijdens maar niet deze van de onderliggende kwalen (zoals obesitas, nier- en longaandoeningen), we hoorden het geschreeuw naar terug controleverstrenging maar niet deze opschaling van de zorg, noch deze van afweerversterkend denken, eten, bewegen, noch kregen we een helder overzicht van de long term kosten-batenanalyse.
Ook ondertussen hadden enkele prominente topartsen-epidemiologen zoals dr. Dr. Jay Bhattacharya (Stanford), Dr. Sunetra Gupta (Oxford) en Dr. Martin Kulldorff (Harvard) een voorstel tot alternatieve aanpak uitgewerkt, The Great Barrington Declaration genaamd. Een multidimensioneel onderbouwd voorstel waarbij een gerichte bescherming (focused protection) van de kwetsbaren en ouderen (>60) werd geopperd, enerzijds, en dit gekoppeld aan het tegelijk vrijer laten van de minder-kwetsbare volwassenen- en zeker de kinderengroep anderzijds. Zo kon het onderwijs, het sociaal en professioneel leven blijven doorgaan en een vorm van groepsimmuniteit opgebouwd worden. Het gerenommeerde trio verzamelde hiervoor al heel snel honderd duizenden handtekeningen (actueel staat de teller op 904.000 waarvan 47.000 medici). Maar onder impuls van vooral de Amerikaanse White House viroloog Anthoni Fauci en de WHO werd dit voorstel als ‘non-conformistisch’ geridiculiseerd.
Een signaal van jewelste dat niet de logica en rust, maar de radicaliteit en de angst het eenstemmige mondiale beleid voedden (en zodoende een gesloten pseudo-wetenschappelijk discours werd doorgedramd). De castratie van het gezond verstand, met angst en dwang als leraar zorgde ook bij mij voor aanhoudende golven van verbazing. De Coronacrisis begon steeds meer als een vertrouwenscrisis, een vrijheidscrisis, een sociale crisis aan te voelen .. maar misschien nog het meest als een bewustzijnscrisis.
Aho!
Steve VH – 2/5/23
ps: Wil je iets betekenen, graag! Een comment, een mailtje, een korte testimonial, feel free, be free. Volg me op Twitter voor meer real-time info, en schrijf je in op deze blog.
https://www.stevevanherreweghe.eu/wordpress/wp-content/uploads/2023/05/CAB22AF0-1732-45CC-9AAD-7F9C423A403C-scaled.jpg25601920Steve Van Herreweghehttps://www.stevevanherreweghe.eu/wordpress/wp-content/uploads/2018/02/LOGOSVHEU11.pngSteve Van Herreweghe2023-05-03 11:59:412023-05-30 09:53:48Het angstdiscours. Reconstructie van een persoonlijke kruistocht (DEEL 3/8)
De enige vogel die een adelaar durft te pikken, is de kraai. De kraai gaat op zijn rug zitten en bijt in zijn nek. De adelaar reageert echter niet en vecht helemaal niet met de kraai. Hij verspilt geen tijd of energie aan de kraai. Het opent gewoon zijn vleugels en zweeft hoger de lucht in. Hoe hoger de vlucht, hoe moeilijker het is voor de kraai om te ademen vanwege zuurstof gebrek. De kraai moet gewoon loslaten. Wees ook jij trouw aan je eigen vlucht en laat je niet afleiden door mensen die in je nek willen pikken. Ga naar een hogere frequentie en blijf daar. Bron: onbekend.
Dit verhaal en meerdere aanmoedigende en inspirerende reacties (en uitnodigingen voor interviews en podcasts) volgden op DEEL I (check hier), een reconstructie van mijn persoonlijke kruistocht van de afgelopen jaren. Een reconstructie in vogelvlucht voorbij alle positieve en negatieve berichten omtrent mijn 24-maanden schorsing als psycholoog. Het was de moedige doorzettende zwarte kraai die me symbolisch inspireerde verder te doen, de donkere schouwen niet te schuwen, onbevreesd te blijven pikken, met vizier gericht op vrijheid en waarheidsvinding (maar wel steeds meer vanuit een wijzer adelaarsperspectief).
Dat uitzoomend perspectief was ook nodig in de periode die volgde op mijn werk binnen het WZC (ten tijde van de eerste lockdown). Deels omwille van mijn groeiend gevoel van wantrouwen omtrent de – op extreme paniek gebaseerde – grootschalige en vooral disproportionele aanpak (als integratief gezondheidsdenker begreep ik niet waarom de kosten-batenanalyse van de maatregelen niet grondig werd gemaakt, zeker gezien de collaterale schade op meerdere niveaus zo voorspelbaar was). En deels omdat ik persoonlijk wel mijn energiebalans en gezondheid in balans moest houden. Ik kampte namelijk zelf al een tijd met Hashimoto’s, een auto-immuunziekte, zat door de implicaties van de lockdown zonder cliënteel en inkomstenverlies, en had er net een intense dubbele (en internationale) verhuisperiode opzitten. Anna (mijn toen zwangere partner) en Sofia (vijfjarige dochter toen) sinds acht jaar werkend, woonachtig en schoolgaand te Rome dienden asap naar België te verhuizen, aangezien Italië als eerste Europese land in lockdown ging. Anders zouden we elkaar wellicht niet meer kunnen gezien hebben in de daaropvolgende maanden, en zou ik mogelijks de geboorte van Emma niet van dichtbij hebben meegemaakt. Heftig. Na enkele gecancelde vluchten zaten we vrijdag 13 maart dan toch met geluk en quasi alleen op de allerlaatste vlucht vanuit Ciampino, richting Brussel, met finale landing in ons nieuwe huis te Waregem.
Recht op spreken
Wat een tijden. Coronatijden. Ze confronteerden ons met ‘halt’, duw(d)en ons naar ‘minder’, hakten in op ons verhard pantser en maakten ons bang. Ze brachten ons noodgedwongen verder van elkaar maar tegelijk ook veel dichter bij uit het oog verloren essenties: bij gedeelde kwetbaarheid, vergankelijkheid, bij onze weerstand om onze sterk geautomatiseerde gewoontes ‘uit het niets’ ingrijpend te veranderen. Three weeks to flatten the curve, werden er uiteindelijk vijf (47 dagen) tijdens de eerste, en finaal zeventien gespreid over drie lockdowns (120 dagen in totaal in België). Gelukkig wist de zon ons aanvankelijk maandenlang van warmte, kleur, ijsjes en zwembadpret te voorzien, en kwam de rustperiode voor velen ook als ‘welgekomen’.
“Maar waarom begon jij je steeds meer te roeren op diverse fora, Steve? Waarom begon je te schrijven, te spreken, en blijf je dit zelfs nu nog doen?”
Wel, er is natuurlijk de deontologische code van de commissie van de psychologen die een aantal gedragsregels oplegt binnen en buiten de spreekkamer (zoals je neutraliteit bewaren en publieke ruimte veilig houden). Maar daarnaast is er ook een recht als mens en een plicht als burger. Het recht op vrije meningsuiting (art 19, UVRM en art 10, EVRM) enerzijds, en de hulpverleningsplicht (art 422 bis Strafwetboek) in noodsituaties anderzijds. Ik kom er later nog op terug. Voorts, en nog los van mijn rebels dna, hou ik er enorm van patronen te onderzoeken, sporen te zien, te erkennen en te leggen. En zoals ze zeggen ‘zonder dwarsliggers, geen sporen’; zonder het respect voor en de houvast als individu aan een eigen kritische visie, stem of pen, riskeren we als samenleving in een status te vervallen van wat de Griekse filosofen Plato en Aristoteles als ’tirannie van de meerderheid’ hebben genoemd:
“Op plaatsen waar de wetten niet soeverein zijn, daar krijgen volksleiders hun kans. Het volk wordt dan tot een alleenheerser, één persoon samengesteld uit velen, want de meerderheid is er soeverein, niet als individuen maar als collectief. … zo’n volk … streeft als elke alleenheerser naar alleenheerschappij, doordat het zich niet laat regeren door de wet. Het gaat trekken vertonen van een despoot … de vorm van alleenheerschappij waarmee dit volksbewind te vergelijken is, is de tirannie.” (Aristoteles, Politika 1292 a)
Ik ‘voelde’ meer dan ooit een soort ‘onbegrijpelijke vorm van onrecht’ aan en mijn vulkanische rechtvaardigheidszin plachtte mij me te verdiepen in het grotere plaatje, de schouw of zelfs the rabbit hole in te gaan, de zgn. blauwe Matrix-pil (van de mainstreamberichten, gangbare politiek) te weigeren en de rode pil aan te nemen en mijn DYOR te doen (do your own research). Door mijn jarenlange ervaring met zware drugsverslaafden, forensische patiënten (met dus criminele achtergrond) had ik een scherpe neus ontwikkeld voor verdoken manipulatieve mechanismen en een passie voor ontmaskering. Intuïtief, neuroceptief had ik een vorm van onraad geroken, zoals velen lokaal en wereldwijd.
In juni 2020 werd het voor mij allemaal iets duidelijker. De Grote Reset (in het Engels: Great Reset, ofwel de Grote herstart), een voorstel van het World Economic Forum (WEF) o.i.v. oa King Charles III van Wales werd geopperd om “na de coronapandemie de wereldeconomie duurzaam opnieuw op te bouwen”. Het voorstel leidde tot een boek van WEF-voorzitter Klaus Schwab (dat zomaar in 1 week werd geschreven…).
Volgens dat WEF – mij tot dan toe compleet onbekend – bood de COVID-19-pandemie dus een kans om de wereldeconomie een nieuwe vorm te geven, om zo snel economisch herstel mogelijk te maken. Innovaties, wetenschap en technologie moeten worden aangepast om duurzame ideeën winstgevend te maken … mondiaal een nieuwe economische en politieke orde inrichten, om welvaart en inkomen te verdelen wat moet zorgen voor minder sociale ongelijkheid.’ Build back better zou een mantra worden. En bovendien poneerde Klaus met fierheid dat de toekomst er bijzonder rooskleurig zou uitzien voor iedereen, weliswaar binnen de contouren van zijn befaamde “You will own nothing and be happy.”
Een wereldwijde pandemie aanwenden om een Grote Reset door te voeren, transparant, maar tegelijk achter de schermen van de klassieke mediakanalen. En dit vanuit een WEF-organisatie die wereldwijd Young Global Leaders heeft getraind die actueel in kabinetten van wel 194 regeringen macht hebben zoals Trudeau, Merkel, Ardern, Macron. Heel vreemd, bijzonder verdacht, “waar zijn wij in beland” werd plots een vraag die mij niet meer losliet..
Aho!
Steve VH – 24/4/23
ps: Wil je iets betekenen, graag! Een comment, een mailtje, een korte testimonial, feel free, be free.
https://www.stevevanherreweghe.eu/wordpress/wp-content/uploads/2023/04/F250C223-C135-46D2-852F-AADF50B74BFD.jpeg620828Steve Van Herreweghehttps://www.stevevanherreweghe.eu/wordpress/wp-content/uploads/2018/02/LOGOSVHEU11.pngSteve Van Herreweghe2023-04-24 10:46:572023-04-24 11:48:53Van Kraai naar Adelaar. Reconstructie van een persoonlijke kruistocht (DEEL 2/8)
Jullie hebben het misschien wel gehoord of gelezen of nog niet. De tuchtraad van de Psychologencommissie besliste om mij – vanaf 1/5/23 – te schorsen op grond van mijn “social media gedrag en ander activisme” van de afgelopen 3 jaar. Het volstond om op grond van een groepje geblokkeerde boze niet-cliënten mij maar ook mijn cliënteel te sanctioneren. Natuurlijk gaan we het hier niet bij laten. Dit gaat niet over mij, mijn titel. Dit gaat over het recht om te spreken in tijden van censuur en cancelling. Dit gaat om erkenning van de antithese, het belang van juiste en integere informatie, zonder politieke noch commerciële agenda. Dit gaat om voeling met de onderbuik van het collectief. Dit gaat om het belang van iets dat veel groter is dan het misleidende driftige Ik waarin we gevangen houden, en zitten. Dit gaat om ons. Waanzinnige tijden, vrienden, vragen samenzinnige antwoorden.
Ik maak daarom werk van een (vermoedelijk) 8-delig documentair schrijven dat ik ook telkens hier zal delen. Voor wie dit relaas niet wil missen, schrijf je gerust in op deze blog (hier) en dan ontvang je het rechtstreeks in je mailbox.
Hallo, zwarte zangvogel!
Op maandag 3 april laatstleden, de eerste dag van mijn periodiek schrijfverlof, zag ik bij het binnenkomen een vijftiental zwarte kraaien in mijn tuin, bijna op een rij, me aan te staren. Ik hoorde in de verte een eng gekrijs. Eén van hen bleek in mijn schouw getuimeld en kwam niet veel later mijn leefruimte binnengevlogen. Geïntrigeerd door de esoterische duiding van niet-alledaagse fenomenen ‘wist’ ik ‘intuïtief’ dat zwarte kraaien krachtige boodschappers zijn die ingrijpende verandering en transformatie aankondigen, je erop attenderen dat je niet alleen bent en vooral dient te blijven ‘pikken in het onderaards verborgene’. Na twintig minuten kat en muisspel kon ik de kraai toch naar buiten geleiden. Oef!
Diezelfde ochtend bij het openen van mijn mailbox sprong een bericht van de tuchtraad van de psychologencommissie me in het oog. Sinds een tweetal jaren waren enkele niet-cliënten het gloeiend oneens geweest met mijn stellingen, uitspraken en comments aangaande oa het crisisbeleid, de propaganda en misleiding van politiek, pers en farma. Als psycholoog, zo luidt de deontologische code, dien je ‘waardig en neutraal het beroep uit te dragen’. Ik had de fout gemaakt deze aanklacht van voor mij onbekenden (die ik na hun grensoverschrijdende digitale communicatie en bijhorende verwittiging had geblokkeerd) niet ernstig te nemen, temeer ik ervan uitging dat de commissie mij zou beschermen. De uitspraak van de tuchtraad luidde: een schorsing als ‘bezinningsperiode’ ten belope van 24 maanden met ingang vanaf 1 mei 2023. Onwaarschijnlijk.
Na de beslissing om in beroep te gaan en op advies van mijn advocaten heb ik beslist een documentair schrijven op te bouwen van de afgelopen drie jaar. Een persoonlijke en dus subjectieve reconstructie van een nu al historische periode, een stationair wolkendek van ziekte, angst, verdriet en wanhoop, met nu en dan doorbraken van licht in de vorm van nieuwe vrienden, inzichten, plaatsen en doelen. Ik ga dit in stappen doen en jullie meenemen op mijn bewogen tocht, mijn strijd, mijn acties en mijn boodschappen, als zwarte kraai, nog meer als ooit vertrouwend op zijn vleugels, en niet langer op de brekende takken van schijnbare houvast.
Exact 3 jaar geleden op 3 april 2020 werd mij – ten tijde van de eerste Coronagolf, door Waregems burgemeester Kurt Vanryckegem – gevraagd om het zwaar getroffen WZC De Meers te begeleiden, in het bijzonder het personeelskader. Corona had een ware ravage aangericht, qua onnavolgbare besmettingen, overlijdens en personeelsuitval. De paniek, maar ook de woede en radeloosheid waren alomtegenwoordig.
Als ervaren crisispsycholoog werd ik belast met de opvolging van 4 cohorte afdelingen, het organiseren van groepsdebriefings, de ondersteuning van betrokken teams, het individueel begeleiden van medewerkers en management. Ongeveer drie maanden lang, werkte ik er quasi elke dag, voorzien van astronautisch pak en het obligate mondmasker. Een onbeschrijflijke en non-stop rollercoaster van emoties, vragen en strijd. De Helden van de Zorg kregen wel dagelijks hun portie applaus, maar de ware troost lag voor de meesten vooral in het midden van gedeelde wanhoop en verdriet. Temidden van zo veel bruusk en bruut afscheid, intense angst, ontsteltenis, gevecht, gevlucht, onmiddellijke maar vooral uitgestelde rouw, ervoer ik de gigantische impact van deze wereldlijke crisis van heel nabij. Het was een eer en dankbaar genoegen om vanuit passie, kennis en kunde rustpunten, ankermomenten, communicatielijnen te kunnen creëren vanuit een constructieve perspectiefcreërende crisisfilosofie.
Als ex-leidinggevende in 2de en 3de lijnszorg, ervaren holistisch-systemisch denker en integratief gezondheidstherapeut botste ik ook op enkele zorgwekkende observaties binnen en buiten de muren van het WZC: de wispelturigheid van de PCR-testmetingen, nabestaanden van familieleden die me kwamen vragen waarom hun mama, oma, broer als Coviddode werd geregistreerd terwijl dat helemaal niet of niet helemaal klopte, de virologische en gezondheidsreductionistische dominantie van de GEMS, de expertenraad, de weinig tot niet-erkenning van de impact van angst, stress, psychotrauma op lichaam en geest. Want, deze pandemie baarde tegelijk ook parallelle pandemieën van angst, eenzaamheid, woede, economische en psychosociale overdruk. Ik startte op 10/4 een podcast ‘Wakker & Bereid’ en kroop terug meer in de pen, vooral in functie van inzichten en tools ter ondersteuning van de mentaal-emotionele en sociaal-professionele coping. Want te midden van zo veel ellende, zo veel paniek, zo veel onmacht is het gezondheidsmatig essentieel dat mensen nog meer onderscheid maken tussen waar ze weinig tot niets versus waar ze wel iets kunnen aan doen. Zeker ook vanuit de optiek dat elke crisis metaforisch gezien en op een dieperliggend niveau werkzaam is als een wekker, vergrootglas en een brug.
Wil je iets betekenen, graag! Een comment, een mailtje, een korte testimonial, feel free, be free.
https://www.stevevanherreweghe.eu/wordpress/wp-content/uploads/2023/04/4A72DFAF-29AD-4864-AC37-59E54E785FB0-scaled.jpeg19202560Steve Van Herreweghehttps://www.stevevanherreweghe.eu/wordpress/wp-content/uploads/2018/02/LOGOSVHEU11.pngSteve Van Herreweghe2023-04-17 10:35:052023-05-16 13:33:10De Zwarte Kraai. Reconstructie van een persoonlijke kruistocht (DEEL 1/8)
Deze week werd een uitgebreide podcast met Greet Bunnens ingeblikt. Hierbij werp ik mijn ongezouten doch gepeperde blik, voorzien van de nodige metaforen en dit in vogelvlucht, op de gedeelde crisissituatie waar we straks twee jaar in vertoeven, proberen te overleven en zelfs het verschil te maken. Dit tegen wil en dank maar wel met de nodige moed, in verbinding en met een groot strijdershart. Diverse onderwerpen worden aangesneden tijdens dit twee uur durend interview:
Waarom niet iedereen op een zelfde manier denkt, kijkt, reageert
Welke cognitieve en sociale mechanismen een rol spelen in de dagdagelijkse strijd en polarisatie
Waarom gezond wantrouwen logisch is
Waarom dit gebeuren niet losstaat van voorafgaande maatschappelijke tendenzen
Wat de link is met de 4 fasen in de nacht en het donkerste uur dat voorafgaat aan de dageraad
Welke kenmerken typerend zijn voor hen die het ‘Spel’ doorzien
Wat het verschil is tussen een interne en externe locus of control
https://www.stevevanherreweghe.eu/wordpress/wp-content/uploads/2021/12/255964035_10228674397424497_3217668202032549976_n.jpg308558Steve Van Herreweghehttps://www.stevevanherreweghe.eu/wordpress/wp-content/uploads/2018/02/LOGOSVHEU11.pngSteve Van Herreweghe2021-12-04 15:23:422021-12-04 15:25:49Van vooral harde naar meer hartelijke tijden
Dat ‘Big Pharma rules’ is een open deur intrappen. En dat deze ‘nieuwe kerk’ reeds meerdere decennia haar volgelingen indoctrineert, evenzeer. Het is wat ik ‘de stelselmatige psychiatrisering van de maatschappij’ noem:
“een gevangenschap creëren op basis van een ziekte, de stigmatisering van de mens achter de patiënt, sociaal isolement, chemische afhankelijkheid induceren, levensperspectief wegnemen, chroniciteit installeren, onderdrukking van de natuurlijke agressie en vrijheid.”
Droefenis alom. Wat er nu (2020-2021) gebeurt op grote schaal gebeurt al ettelijke decades achter de muren van de psychiatrie waar ‘verloren’ (lees: verworpen) gelopen zielen gebrandmerkt en geïnstitutionaliseerd worden.
Ik heb er mij 17 jaar intern (in 3de en in 2de lijnszorg) tegen verzet. Vurig, risico- en gewetensvol, soms met medestanders, doch meestal alleen. Met minder resultaat dan ik voor ogen had, de uitzonderingen bevestigen de regel.
Het is vaak onbegonnen werk, zeker als het collectief ook gedijt in slachtofferdenken en -attitude. Er is namelijk zoiets als aangeleerde hulpeloosheid (‘zelfsabotage’), secundaire ziektewinst (‘ziekte brengt voordelen en bedekt de onderliggende problematiek’) en de latente identiteitscrisis (‘de diagnose als troost bij zelfverloochening’). De quasi gehele Westerse (vooral biologisch georiënteerde) geneeskunde teert daarop en zweert daarbij, met Big Pharma als Alziende God.
Finaal heb ik zelf dat circus verlaten. En zo zijn er nog. Ik schreef er een reeks artikelen over destijds (het Groot Psychiatrierapport van De Morgen) en het is nu ook brandend actueel, check bijv. dit artikel en volg de links onderaan.
Zoals ik hier vaak over blog en conform mijn visie is er wel een hele andere uitweg. Maar dit vraagt bewustwording, diep (zelf)onderzoek, assertiveit en herinnering niet van wie men denkt of misvoed is te zijn maar van wie men wel werkelijk is. De sleutel ligt bij ‘holistische kennis’, bij ‘het voelen’ en bij ‘gedragsverandering’. Hoe iets of iemand jou bijv. doet voelen. Maakt het, hij of zij jou kleiner of maakt het, hij of zij jou groter? Dat is de vraag. Hulp en begeleiding hierbij is vaak aangewezen, ook al is het daarbij nog steeds zoeken naar een frisse speld in een oude hooiberg. Ik ben alvast sedert 23 jaar een gedreven mentor en coach.
Het gehele mensbeeld moet mijns inziens aan diggelen geslagen worden. Mensen zijn echt geen toevallige hoopjes cellen die losstaan van de rest, zonder eigen zelfregulerende intelligentie, afweer en veerkracht, die vooral chemisch moeten bijgewerkt worden als er symptomen van ‘disharmonie’ of ‘dis-ease’ optreden.
Neen. Mensen zijn – op grond van inzichten uit moderne fysica, epigenetica, integratieve geneeskunde – als interafhankelijke energiesystemen te beschouwen, die aan voortdurende zelfherstelling werken (autofagie), evolutionaire homeostase als groei beogen en aan kracht winnen door rust, positieve verhalen en gezonde lifestyle. Het is juist door mentale, chemische maar ook letterlijke misvoeding en dus ‘chronische vervuiling’ dat we verglijden naar de hoek op de achtergrond waar de klappen vallen, waar we – ondanks onze dikker wordende lichamen – steeds kleiner en kleiner worden, en zodoende vergeten dat we:
“bijzondere, unieke, vormelijk geworden verhalen, gesaboteerde en miskende helden, oerkrachtige en wijze goden in vermomming zijn.”
Er is nog gigantisch veel werk, laat het de held(in)-in-jezelf inspireren en vooral activeren om nu nog meer en dieper voor jezelf te gaan denken, en, nog meer te doen – waar mogelijk – als (n)ooit voorheen.
https://www.stevevanherreweghe.eu/wordpress/wp-content/uploads/2021/08/150867693_10226812404595840_3680231103395849625_n.jpg960712Steve Van Herreweghehttps://www.stevevanherreweghe.eu/wordpress/wp-content/uploads/2018/02/LOGOSVHEU11.pngSteve Van Herreweghe2021-08-04 23:07:582021-08-04 23:08:53Herinner wie je bent
We werpen het o zo graag, overvloedig, ook wel gemeend de sociale ether in, toch? (…ook al doen we dat quasi met zijn allen vanuit een chronisch overspannen status, denk ik dan ‘stilletjes’). Res non verba ofwel de daad bij het woord voegen is – eerlijkheidshalve – zelden een eenmalige activiteit maar een levenslang leerproces. En net nu – in het Coronatijdperk – worden we er quasi met zijn allen in geduwd, willens nillens. Verplicht onthaasten. Ideaal dus om eens wat te reflecteren over dé bron van veel ziektes en lijden.
Stress, een groot containerbegrip
‘Stress’, het heeft – anno 2021 – God al lang verbannen als meest geliefkoosde zondebok en dé reden bij uitstek waarom we ziek zijn (en ‘zoek’ lopen). En als we dr. Google raadplegen dan krijgen we ongeveer 1.010.000.000 resultaten (0,50 seconden). Het is een universeel begrip en realiteit geworden die ons in ons dagelijks lijden verbindt, ook wel verblindt, en zelfs verbrandt. De verwereldlijking of secularisering ervan is zeker geen negatieve evolutie. De ontkerkelijking en ontnuchtering brachten de voeten meer op de bodem, de aandacht naar het lijf en de focus meer op zichzelf, het soevereine zelf, het aardse zelf. Anderzijds zorgde het ook voor een soort geestelijke – spirituele ontzuiling waardoor heel wat mensen het zgn. ‘levenskompas’ kwijt zijn geraakt. Een leegte waar vooral Big Pharma van profiteert. Ik schreef er hier scherper over door.
Stress. Het is een containerbegrip geworden. We kennen en gebruiken het ondertussen voor heel veel zaken, nog steeds eerder met een negatieve lading: verwijzend naar een soort ‘onbehagen, nervositeit, angst, zorgen’ zowel thuis, op het werk, in het verkeer, wanneer we het over ons verleden, de toekomst, onze gedachten, emoties en over het gedrag van anderen hebben. Het is een term die veel omvat, te veel, en het past perfect binnen de cognitieve luiheid, de gevoelsarmoede en de illusie van ’tijdsgebrek’ waarin we met zijn allen zijn vervallen. Dat we volgens verslavingsexperts “geen tijd hebben” klopt niet, aangezien gemiddeld genomen een volwassene 4u-6u/dag neust in en kleeft aan diens toestelletje. Deze ‘online- en checkhouding’ heeft met het bevredigingshormoon ‘dopamine’ te maken, een natuurlijke beloningsdrug, waaraan we megaverslaafd zijn. Ik besprak het hier uitgebreider.
Neutraal betekent stress ‘druk’ of ‘spanning’, zoals deze die je op een boog steekt. En die spanning kan laag of hoog zijn, aangenaam tot onaangenaam aanvoelen, en van kortdurende of aanslepende aard zijn. Algemeen spreken we van eustress wanneer het positieve druk is of ‘opwinding’ (om iets te presteren) en disstress wanneer het als negatieve druk wordt ervaren of ’teveel’.
‘Controle’ is daarbij steeds het sleutelwoord. Vooral dan de mate ervan ofwel de autonomie die we in de situatie ervaren. Gebrek aan controle over en perspectief in een situatie bevordert heel vaak de negatieve stressbeleving en dwarsboomt de positieve zingeving.
Overlevers en hun pedalen (kwijt),
Dankzij ‘stress’ (dat weten we dankzij de evolutietheorieën) – hebben we het als mensensoort ‘overleefd’. Het is het biochemisch product van ons overlevingsmechanisme; een mechanisme met diepe roots in het instinctieve reptielenbrein en werkzaam via het autonoom zenuwstelsel (AZS).
Dat AZS heeft 2 pedalen die best zo gelijkmatig – evenwichtig mogelijk worden gebruikt: het gaspedaal (sympathisch deel) enerzijds, dat bij waarneming van ‘gevaar’ ons lijf een vloedgolf van natuurlijke chemicaliën – hormonen (adrenaline, noradrenaline, cortisol) bezorgt ifv ‘actie’ en via de vecht-vluchtreflex, en anderzijds het rempedaal (parasympathisch deel) dat ons lijf terug naar een relaxatie- en herstelmodus brengt. Dit natuurlijk evenwichtsmechanisme in ons lichaam heet de homeostase.
De kern van het probleem is niet de acute stresservaring maar wel de chronische – aanhoudende stresservaring, waardoor de homeostasis van ons organisme in het gedrang komt. Beeld je maar eens in dezelfde afstand met 1 ipv 2 pedalen te fietsen. Of nog anders gezegd, het is niet zozeer de zwaarte van de rugzak maar hoe lang je die al draagt dat gaat doorwegen, en acute lastsignalen tot ernstige ziektes gaat genereren.
De gerenommeerde celbioloog dr. Bruce Lipton (US) stelt dat het wetenschappelijk bewezen is dat 95% van alle ziektes stressgerelateerd zijn. En deze stress kan chemisch (toxische stoffen), fysiek (mechanisch) en emotioneel (overspoeling) van aard zijn. Wanneer we (1) teveel en (2) te lang ’(ver) dragen’ evolueert de spreekwoordelijke spanningsboog naar ‘te strak’ en kan die op een gegeven ogenblik ‘breken’. Onderweg vertoont ons lichaam wel al voldoende signalen (vermoeidheid, prikkelbaarheid, geheugenklachten, hartkloppingen, hoofdpijn, gedaalde frustratietolerantie, psychosomatische klachten, …) waar we te vaak ‘ontkennend’, ‘minimaliserend’ op reageren. Men gaat door op hetzelfde elan want “duty calls”, tot een toestand bereikt wordt (zoals bij burn-out) waarbij het echt helemaal niet meer gaat.
En nu (verder)?
Zoals aangestipt, ‘controle’ is het sleutelwoord. En deze lijken we grotendeels kwijt geraakt.
Eén van de allergrootste bronnen van (inter)menselijk lijden komt neer op het volgende onevenwicht: 1. een overmaatse betrokkenheid (en dus controledwang) bij zaken waar we geen invloed op hebben 2. een ondermaatse betrokkenheid (en dus ontkenning) bij zaken waar wel wel invloed op hebben 3. het onbewust zijn hiervan en het hardnekkig blijven vasthouden aan 1. en 2.
En nu het een wetenschappelijk gegeven is dat stress, naast ons denken en voelen ook onze organen (hersenen, maag-darmstelsel, huid, hart, longen, lever, nieren, enz.) teistert en het steeds meer door moderne gezondheidswetenschappen zoals psychoneuroimmunologie en epigenetica sterk wordt bekrachtigd rijst natuurlijk meer en meer de vraag ‘Hoe we dit dan in huidige jachtige geautomatiseerde cultuur moeten gaan (blijven) counteren?’
Ik hoop dat je in afwachting van mijn boek en via deze blog en podcast iets meer antwoorden kunt vinden. Voor verdere vragen kan je me steeds contacteren.
https://www.stevevanherreweghe.eu/wordpress/wp-content/uploads/2021/06/D8DDFBEA-6808-46B6-9DA7-DFC31215BF11_4_5005_c.jpeg247328Steve Van Herreweghehttps://www.stevevanherreweghe.eu/wordpress/wp-content/uploads/2018/02/LOGOSVHEU11.pngSteve Van Herreweghe2021-06-25 12:05:152021-06-30 11:46:32Stress. De container die God al lang heeft verbannen
Geen (professioneel) enthousiasme zonder passie en deskundige visie, en dit heb ik verpakt in het volgende logo.
Een beknopte verduidelijking:
1. Punt-komma (semicolon):
“Het is niet omdat je op het pad van je leven een halt wordt toegeroepen door kruispunten, botsingen, omleidingen en vertragingen, dat het rijden niet verder kan gaan”.
Stilstand. Vertraging. Verlies. Crisis. Breuk. Het maakt willens nillens (cyclisch en gericht) deel uit van het natuurlijk, dierlijk en menselijk bestaan. In moeilijke tijden het hoofd koel, de blik open en het lichaam in beweging houden is dé uitdaging. De mentor als co-piloot is hierbij geen overbodige luxe.
Samen er moedig (door)heen!
2. Eicel-zaadcel
“Zonder zaadcel en eicel, zonder daadkracht en vruchtbaarheid, mannelijkheid en vrouwelijkheid: geen vonk, geen creativiteit, geen magie, geen leven”
De hardheid des levens dwingt ons, stuwt ons, willens nillens voorwaarts naar evolutie en wasdom. We werken dit natuurlijk proces vaak tegen uit onwetendheid, angst en gewoontevorming. We klampen vast aan façade, rollen, religie, reductionische geneeskunde, nonsens, pillen en andere roesmiddelen. Verzoening tussen binnen en buiten is het allerbelangrijkste huwelijk. Want ware identiteit is de grond van ware intimiteit. Daarom is crisis een kans, een opening, een herinnering aan het licht dat schijnt, ook al zijn we er onderweg van vervreemd geraakt.
Samen er creatief (door)heen!
3. Armen wagenwijd:
“Het is altijd moeilijk om handjes te schudden met een gesloten vuist, of om iemand te omhelzen met gesloten armen.”
Openheid cultiveren en behouden, hoe moeilijk en lastig soms ook, het is de enige mogelijkheid tot uitbraak en doorbraak in moeilijke tijden. Alles stroomt en blijft stromen. Leren surfen op de golven en stromingen des levens is een ware kunst. Ook al laten we de armen en schouders soms zakken, op de winden van gisteren kun je vandaag nooit zeilen.
Samen er gericht (door)heen!
4. Turquoise
Turquoise is ongeveer blauwgroen. Het is een kleur ontleend aan het mineraal turkoois en genoemd naar Turkije, het land waarlangs het passeerde toen het mineraal voor het eerst Europa bereikte. Het kleur staat sinds oudsher symbool voor wijsheid, verlichting, universaliteit en oordeelvrij.
Het wijze implementeren in je leven en jezelf er door laten leiden is een act van en groeien in (sociaal) waarlijke intelligentie.
https://www.stevevanherreweghe.eu/wordpress/wp-content/uploads/2017/05/semicolonsvheu.png400350Steve Van Herreweghehttps://www.stevevanherreweghe.eu/wordpress/wp-content/uploads/2018/02/LOGOSVHEU11.pngSteve Van Herreweghe2018-02-20 11:32:522018-12-17 21:14:49Logo