Meer leven in je jaren
Mijn negenjarige dochter Sofia vroeg me laatst ‘papa, kan je nog bang zijn als je groter bent?’
‘Wat een interessante vraag’, antwoordde ik, en heb vervolgens zonder aarzeling voluit ‘Ja’ gezegd. ‘Maar de grote spoken worden wel kleiner als jij jezelf van binnen leert groter te maken’, voegde ik eraan toe (met natuurlijk wat extra uitleg erbij). Het antwoord beviel haar duidelijk wel.
‘Het onbevreesde hart in groter wordende lichamen schuwt de spoken en ijslagen van angst niet. Want leven in en met (te veel) onnodige angst, het verlamt, het verblindt, het verbrandt, het beperkt, het vernauwt, het bedriegt en het houdt slaperig. Tot je in het aanschijns van een kleine, grote of zelfs fatale shock in existentieel bewustzijn schiet, en de schreeuw van je hart soms voor het eerst echt hoort.’
Het is een stukje uit mijn boek Circa 40cm, een Individuele Revolutie op heldenvoeten, die in juni uitkomt. Mijn eerste grote werk, eindelijk af na 3,5 jaar schrijven. Een universele reis van de held-in-jou, de held-in-mij, de held–in-ons-allen. En met een olifant in de hoofdrol. Een reis waarbij we vooral leren illusies te doorprikken, angsten te overwinnen en meer voluit te leven, alsof we niets hebben te verliezen. En deze revolutie is nodig in tijden van groeiende depressie, verslaving en onderdrukking. Wij zijn volbloed wezens die vergeten te leven naar onze ware identiteit en kracht, en slechts genoegen lijken te nemen met wat ons wordt gepresenteerd.
Het brengt me bij dit inspirerend verhaaltje
Er was eens een jongeman die op een zekere dag een klein dorpje bezocht. In dat dorpje lag een heel bijzonder kerkje dat zijn aandacht trok. Terwijl hij rondwandelde op het kerkhof naast het kerkje viel zijn oog opeens op het opschrift van een graf. Hij las: ‘8 jaar.’ Toen keek hij naar het graf ernaast. Daarop stond geschreven: ‘6 jaar.’ ‘Weer zo jong gestorven,’ dacht de jongen. Geïnteresseerd las hij weer een ander graf. ‘4 jaar.’ En nog één. ‘7 jaar.’ ‘Het is wel vreemd,’ dacht hij, ‘zoveel inwoners van dit dorp zijn zo vroeg gestorven.’ Overal waar hij keek zag hij alleen maar heel jonge mensen begraven op het kerkhof. Toen hij het kerkhof wilde verlaten, kwam de priester van het dorp net aangewandeld. De jongeman vroeg hem onmiddellijk wat er hier gebeurd was, waardoor zoveel inwoners zo vroeg gestorven waren. De priester antwoordde: ‘In dit dorp schrijven wij op het graf alleen maar het aantal jaren dat de mensen werkelijk geleefd hebben.’
Laat daarom niet de jaren in je leven, maar het leven in je jaren de essentie zijn.
Een hele fijne dag gewenst en tot gauw!
Steve
ps: schrijf je gerust in voor mijn boek, via deze link
Bedankt voor dit mooie verhaal!
tnx graag gedaan!
Dag Steve
Ik lees steeds graag jouw blogberichten. De insteek is steeds boeiend en verfrissend. Ik ben benieuwd naar dat boek. 24 cm? De titel is al al nieuwsgierigmakend. Zelf schreef en illustreerde ik het boek Schildpadtijd tijdens de coronagekkeperiode. Het hield me mentaal op de been. Spannend en zo vreugdevol om een boek de wereld in te sturen.
Circa 40 cm natuurlijk!.
tnx!
Hoi Steve,
Ik kijk enorm uit naar jouw boek!
Hoop dat het goed gaat met jou en jouw gezin.
Liefs, Bram
Super Bram! Alles goed hier. Tot binnenkort 😉