Tag Archief van: schorsing

De enige vogel die een adelaar durft te pikken, is de kraai. De kraai gaat op zijn rug zitten en bijt in zijn nek. De adelaar reageert echter niet en vecht helemaal niet met de kraai. Hij verspilt geen tijd of energie aan de kraai. Het opent gewoon zijn vleugels en zweeft hoger de lucht in. Hoe hoger de vlucht, hoe moeilijker het is voor de kraai om te ademen vanwege zuurstof gebrek. De kraai moet gewoon loslaten. Wees ook jij trouw aan je eigen vlucht en laat je niet afleiden door mensen die in je nek willen pikken. Ga naar een hogere frequentie en blijf daar. Bron: onbekend.

Dit verhaal en meerdere aanmoedigende en inspirerende reacties (en uitnodigingen voor interviews en podcasts) volgden op DEEL I (check hier), een reconstructie van mijn persoonlijke kruistocht van de afgelopen jaren. Een reconstructie in vogelvlucht voorbij alle positieve en negatieve berichten omtrent mijn 24-maanden schorsing als psycholoog. Het was de moedige doorzettende zwarte kraai die me symbolisch inspireerde verder te doen, de donkere schouwen niet te schuwen, onbevreesd te blijven pikken, met vizier gericht op vrijheid en waarheidsvinding (maar wel steeds meer vanuit een wijzer adelaarsperspectief).

Dat uitzoomend perspectief was ook nodig in de periode die volgde op mijn werk binnen het WZC (ten tijde van de eerste lockdown). Deels omwille van mijn groeiend gevoel van wantrouwen omtrent de – op extreme paniek gebaseerde – grootschalige en vooral disproportionele aanpak (als integratief gezondheidsdenker begreep ik niet waarom de kosten-batenanalyse van de maatregelen niet grondig werd gemaakt, zeker gezien de collaterale schade op meerdere niveaus zo voorspelbaar was). En deels omdat ik persoonlijk wel mijn energiebalans en gezondheid in balans moest houden. Ik kampte namelijk zelf al een tijd met Hashimoto’s, een auto-immuunziekte, zat door de implicaties van de lockdown zonder cliënteel en inkomstenverlies, en had er net een intense dubbele (en internationale) verhuisperiode opzitten. Anna (mijn toen zwangere partner) en Sofia (vijfjarige dochter toen) sinds acht jaar werkend, woonachtig en schoolgaand te Rome dienden asap naar België te verhuizen, aangezien Italië als eerste Europese land in lockdown ging. Anders zouden we elkaar wellicht niet meer kunnen gezien hebben in de daaropvolgende maanden, en zou ik mogelijks de geboorte van Emma niet van dichtbij hebben meegemaakt. Heftig. Na enkele gecancelde vluchten zaten we vrijdag 13 maart dan toch met geluk en quasi alleen op de allerlaatste vlucht vanuit Ciampino, richting Brussel, met finale landing in ons nieuwe huis te Waregem.

Recht op spreken

Wat een tijden. Coronatijden. Ze confronteerden ons met ‘halt’, duw(d)en ons naar ‘minder’, hakten in op ons verhard pantser en maakten ons bang. Ze brachten ons noodgedwongen verder van elkaar maar tegelijk ook veel dichter bij uit het oog verloren essenties: bij gedeelde kwetbaarheid, vergankelijkheid, bij onze weerstand om onze sterk geautomatiseerde gewoontes ‘uit het niets’ ingrijpend te veranderen. Three weeks to flatten the curve, werden er uiteindelijk vijf (47 dagen) tijdens de eerste, en finaal zeventien gespreid over drie lockdowns (120 dagen in totaal in België). Gelukkig wist de zon ons aanvankelijk maandenlang van warmte, kleur, ijsjes en zwembadpret te voorzien, en kwam de rustperiode voor velen ook als ‘welgekomen’.

“Maar waarom begon jij je steeds meer te roeren op diverse fora, Steve? Waarom begon je te schrijven, te spreken, en blijf je dit zelfs nu nog doen?”

Wel, er is natuurlijk de deontologische code van de commissie van de psychologen die een aantal gedragsregels oplegt binnen en buiten de spreekkamer (zoals je neutraliteit bewaren en publieke ruimte veilig houden). Maar daarnaast is er ook een recht als mens en een plicht als burger. Het recht op vrije meningsuiting (art 19, UVRM en art 10, EVRM) enerzijds, en de hulpverleningsplicht (art 422 bis Strafwetboek) in noodsituaties anderzijds. Ik kom er later nog op terug. Voorts, en nog los van mijn rebels dna, hou ik er enorm van patronen te onderzoeken, sporen te zien, te erkennen en te leggen. En zoals ze zeggen ‘zonder dwarsliggers, geen sporen’; zonder het respect voor en de houvast als individu aan een eigen kritische visie, stem of pen, riskeren we als samenleving in een status te vervallen van wat de Griekse filosofen Plato en Aristoteles als ’tirannie van de meerderheid’ hebben genoemd:

“Op plaatsen waar de wetten niet soeverein zijn, daar krijgen volksleiders hun kans. Het volk wordt dan tot een alleenheerser, één persoon samengesteld uit velen, want de meerderheid is er soeverein, niet als individuen maar als collectief. … zo’n volk … streeft als elke alleenheerser naar alleenheerschappij, doordat het zich niet laat regeren door de wet. Het gaat trekken vertonen van een despoot … de vorm van alleenheerschappij waarmee dit volksbewind te vergelijken is, is de tirannie.” (Aristoteles, Politika 1292 a)

Ik ‘voelde’ meer dan ooit een soort ‘onbegrijpelijke vorm van onrecht’ aan en mijn vulkanische rechtvaardigheidszin plachtte mij me te verdiepen in het grotere plaatje, de schouw of zelfs the rabbit hole in te gaan, de zgn. blauwe Matrix-pil (van de mainstreamberichten, gangbare politiek) te weigeren en de rode pil aan te nemen en mijn DYOR te doen (do your own research). Door mijn jarenlange ervaring met zware drugsverslaafden, forensische patiënten (met dus criminele achtergrond) had ik een scherpe neus ontwikkeld voor verdoken manipulatieve mechanismen en een passie voor ontmaskering. Intuïtief, neuroceptief had ik een vorm van onraad geroken, zoals velen lokaal en wereldwijd.

In juni 2020 werd het voor mij allemaal iets duidelijker. De Grote Reset (in het Engels: Great Reset, ofwel de Grote herstart), een voorstel van het World Economic Forum (WEF) o.i.v. oa King Charles III van Wales werd geopperd om “na de coronapandemie de wereldeconomie duurzaam opnieuw op te bouwen”. Het voorstel leidde tot een boek van WEF-voorzitter Klaus Schwab (dat zomaar in 1 week werd geschreven…).

https://nl.wikipedia.org/wiki/Grote_Reset

Volgens dat WEF – mij tot dan toe compleet onbekend – bood de COVID-19-pandemie dus een kans om de wereldeconomie een nieuwe vorm te geven, om zo snel economisch herstel mogelijk te maken. Innovaties, wetenschap en technologie moeten worden aangepast om duurzame ideeën winstgevend te maken … mondiaal een nieuwe economische en politieke orde inrichten, om welvaart en inkomen te verdelen wat moet zorgen voor minder sociale ongelijkheid.’ Build back better zou een mantra worden. En bovendien poneerde Klaus met fierheid dat de toekomst er bijzonder rooskleurig zou uitzien voor iedereen, weliswaar binnen de contouren van zijn befaamde “You will own nothing and be happy.”

Een wereldwijde pandemie aanwenden om een Grote Reset door te voeren, transparant, maar tegelijk achter de schermen van de klassieke mediakanalen. En dit vanuit een WEF-organisatie die wereldwijd Young Global Leaders heeft getraind die actueel in kabinetten van wel 194 regeringen macht hebben zoals Trudeau, Merkel, Ardern, Macron. Heel vreemd, bijzonder verdacht, “waar zijn wij in beland” werd plots een vraag die mij niet meer losliet..

Aho!

Steve VH – 24/4/23

ps: Wil je iets betekenen, graag! Een comment, een mailtje, een korte testimonial, feel free, be free.