Start van de podcast in historische crisistijden. Een mini-reeks over visie en coping bij crisis. Vandaag deel 1: over onze angstige en reflexmatige natuur, en onze invloed erop.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Draag gerust bij!
PODCAST Wakker & Bereid in Coronatijden: geen groei en transformatie zonder...
Beste Steve, vol belangstelling geluisterd naar uw eerste podcast. Proficiat!
Momenteel verdrink ik in de eenzaamheid. Ik wil ertegen vechten en word er inderdaad uitgeput van. Accepteren?
Ik vrees dat ik dan nog dieper zal wegzinken…
Het kan goed zijn maar ook niet…?
Dag Steve, ik vond dit een goeie opener.
Ik moest ook wel luidop lachen toen je met zoveel passie uitdrukte dat crisis je geliefde onderwerp is ;).
Om nu even m’n eigen gedrag te toetsen aan je podcast:
° Ik moet toegeven dat mijn eerste reactie op coronastorm volledige negatie was. Mijn advocatenkantoor stond immers niet te wachten op dergelijk storm en diende draaiende te worden gehouden. Om me te beschermen tegen zoveel onheilspellende mediaberichten volgde ik bewust het nieuws niet. Met de rationele overweging dat zoveel onheil lezen energie van me zou wegnemen die ik kon gebruiken voor m’n werk en kinderen.
° Ik stelde vervolgens vast dat door mijn radicale houding er een grote afstand ontstond tussen mezelf en de anderen. Redelijk lang heb ik innerlijk strijd gevoerd tegen verschillende maatregelen die de overheid genomen heeft (sluiten scholen) en tegen de beslissing van magistraten om rechtbanken te sluiten. Daarnaast heb ik strijd gevoerd tegen vrienden die op een andere manier dan ikzelf reageerden op de crisis, meerbepaald vrienden die heel angstig reageerden, evenals ouders van vrienden van kinderen. Die strijd was inderdaad uitputtend.
° Intussen heb ik de situatie zoals ze is veel meer aanvaard, en dat geeft inderdaad rust. Het betekent niet dat ik mijn standpunt helemaal herzie (ik vind de beslissing om de scholen te sluiten nog steeds een foute beslissing en de sluiting van de rechtbanken totaal onaanvaardbaar).Ik ben wel veel milder geworden over het feit dat niet iedereen denkt zoals ik.
° Sinds deze week klap ik zelfs mee om 20uur met de mensen in de buurt voor de mensen in de zorg. Ik heb het gevoel dat ikzelf ook veel gewerkt heb de voorbije maand (voor m’n kantoor en m’n kinderen), en dat ik dus ook een beetje voor mezelf applaudisseer.
° Intussen kon ik overigens positieve dingen uit deze crisis halen: 1) vaststellen dat vele van de bewuste keuzes die ik gemaakt had bij de oprichting van m’n kantoor nu hun vruchten afwierpen: informatica die thuiswerk mogelijk maakt, de keuze voor jonge mensen (die zo blijkt goed met veranderingen omkunnen) een lichte kostenstructuur, 2) enkele nieuwe lokale voedingswinkels ontdekken, 3) nog beter contact met m’n kinderen, én met enkele vrienden.
Deze kapitein loodst zijn advocatenploegje mee door de storm, zorgt goed voor z’n kinderen, en voor zichzelf.
Groeten,
Jonas
(zonder een eerdere kennismaking met je, jaren geleden, had ik ongetwijfeld niet zoveel inzicht en veerkracht gehad, dank!)